Ou est Steven Kruijswijk? De drie mannen die op groot scherm naar de Tour de France zitten te kijken reageren niet op mijn vraag. Ik kom binnen gestrompeld als de renners nog acht kilometer tegen een berg op moeten trappen ergens in de Pyreneeën. Het enige dat ik uit de beelden met live informatie kan opmaken is dat Simon Yates op kop rijdt, daarachter wat poursuivants zitten met daarachter de groupe maillot jaune, Alaphilippe dus. Maar of Kruijswijk er nog bij zit wordt me niet direct duidelijk. De drie Fransen zijn op de hand van Thibaut Pinot, zo blijkt als hij een aanval plaatst. Groot enthousiasme! Kruijswijk zat er nog bij.
Ik bekijk het tafereel lichtelijk vermoeid van een afstandje als jk nip aan een halve liter Kronenbourg. Lekker bier. Later dan gewild ben ik gearriveerd in Saint-Jean-de-Maurienne, maar kan de vinger op dat moment nog niet echt leggen waar ik zelf tijd heb verloren. Honderd kilometer heb ik zondag gefietst en met een beetje inbeelding zou je kunnen stellen dat het vanaf Lanslevillard tot aan hier nog allemaal en steeds de afdaling van de Iseran moet zijn geweest. Ik ben hier alleen om te colstrepen en dus ging etappe zes van de Route des Grandes Alpes verre van alleen maar naar beneden. Plan du Lac en Barrages de Plan de Amont mogen van het lijstje af!
De beklimming naar Plan du Lac wordt gezien als een van de grootste verborgen schatten van de Alpen. De weg omhoog, bijna vijftien kilometer, is rustig en je kunt er dan ook heerlijk fietsen. Af en toe passeert er een auto met bergwandelaars, maar van motoren heb ik er geen enkele gezien. De stijgingspercentages zijn niet mals en komen dikwijls in de buurt van de tien procent of gaan daar zelfs overeen. Maar anders dan enkele dagen geleden begin ik ook deze stukken goed te verteren. Natuurlijk gaat het langzaam omhoog, maar gelukkig hoef ik me onderweg niet te vervelen. Vooral boven boomgrens verandert de weg in een echte speeltuin met haarspeldbochten in alle richtingen. Vanaf Bellecombe, een parkeerplaats en eindpunt voor gemotoriseerd verkeer, loopt de weg nog twee kilometer door. Op de top en zelfs voorbij het natuurlijke meertje zit warempel een bar: twee cola!
De Barrages de Plan de Amont (en Plan de Aval) is andere koek. Als je eerst een glooiende beklimming naar Côte de Aussois hebt gedaan, is het nog zes kilometer trappen naar twee stuwmeren. Die zes kilometer lijken een eeuwigheid te duren want ook hier is het continu tien procent of meer dat je voor de kiezen krijgt. De stijgingspercentages komen me dit keer wat minder goed uit, maar ook hier bereik ik de top zonder een voet aan de grond te hoeven zetten onderweg. Boven is het druk met auto?s en campers, net als bij Du Lac starten hier immers enkele kennelijk populaire routes voor hikers en wandelaars. Ik gut het laatste beetje water uit mijn bidons over mijn hoofd en neem een paar slokken. Lekker fris is het niet meer in verband met de hitte, maar vocht is vocht!
Terug beneden in Aussois start ik aan de lange afdaling naar Saint-Jean-de-Maurienne. Het is acht kilometer flink dalen naar Modane en daarna nog bijna dertig kilometer door de Maurienne vallei. Ik onderschat de boel. Het is warm, er staat erg veel wind vanuit alle richtingen en het eerste gedeelte is druk met verkeer. Ik moet de aandacht goed bij het stuur houden om niet van mijn fietst geslingerd te worden vanwege een windvlaag. Profwielrenners moeten hier toch ook last van hebben met hun hoge velgen en tengere postuurtjes? Het enige voordeel dat zij hebben is dat er geen ander verkeer in het spel is mochten ze een zwieper maken. Enfin, zonder kleerscheuren kom ik aan in St André.
Het was eigenlijk niet de bedoeling om via St. André te fietsen en daar nog eens honderdvijftig hoogtemeters mee te pakken, maar de doorgaande weg is zondag afgesloten voor fietsers. Ik volg verplicht de Deviation en hoewel ik St. André een schattig dorpje vind, had dat van mij niet zo gehoeven. Bovendien spelen mijn brandvoeten voor de eerste keer deze expeditie op en ik weet dat twintig kilometer dan nog erg ver trappen is. Dat gaat wonderbaarlijk genoeg nog best aardig. Halverwege passeer ik de afslag naar de Col du Galibier. Het moet dé klim van deze vakantie worden en ik ga hem twee keer doen. Woensdag verplicht als ik de bergen over moet verder richting zee, donderdag uit vrije wil. De Tour de France passeert dan de Galibier en ik ben dan weer heel benieuwd waar Steven Kruijswijk is.