Om het te zien, moet je eerst heel goed weten waar je het moet zoeken. En dan nog moet je weten waar je moet kijken om het te zien. Les Lacets de Montvernier liggen letterlijk verscholen tegen een bergkam in de Maurienne-vallei en weet je niet dat ze er überhaupt zijn, dan zul je ze ook niet zien. Les Lacets zijn zeventien haarspeldbochten verdeeld over drie kilometer. De bochten volgen elkaar zo snel op dat je om de honderdvijftig meter je rug kunt keren. Maar zoals Cruyff ooit zei: je gaat het pas zien als je het door hebt. Ik heb ze gevonden!
Een paar keer eerder ben ik in of in de buurt van de Maurienne-vallei geweest en slechts een keer heb ik Les Lacets zien liggen. Toen waren we op doorreis verder naar het zuiden en kwam het nog niet in ons op om de klim ooit in onze planning op te nemen, maar dat veranderde sinds de Tour van 2015. De schoenveter van de Alpen (lacets = laces = veter) werd toen voor het eerst in de Tour beklommen en sindsdien heeft de klim toch een heel andere status. Dat moeten de bewoners van Pontamafrey en Montvernier ook merken, want het is druk met fietsers op de klim en verder op de top van de Col du Chaussy. Fotograferen gaat echter lastig, de bochten liggen te dicht op elkaar. Je hebt een drone of helikopter nodig om het bochtenwerk goed op de plaat te krijgen. Maar als je weet waar je moet kijken, zie je ze ergens liggen op onderstaande foto.
Fietsen op een beklimming met veel haarspeldbochten heeft als nadeel dat het stijgingspercentage vaak aan de hoge kant is. Maar een hairpin of switchback heeft ook twee belangrijke voordelen. Als eerste kun je in iedere bocht namelijk je benen kort rust geven, als je de bocht maar zo ver mogelijk aan de buitenkant - linksom en rechtsom - neemt. Het kost je wat extra meters die je uiteindelijk maakt, maar de buitenbocht is vaak altijd relatief vlak en dat kan de spanning net even van de benen halen. Ten tweede zijn haarspeldbochten bij uitstek geschikt om gelijkmatig over je lichaam bruin te worden, of te verbranden. Bij iedere kering fiets je namelijk met je andere zijde in of tegen de zon. Heb je eenmaal genoeg bochten gehad, dan heeft elk plekje net zoveel zon gezien als de rest.
De twee bekendste haarspeldbochthemels voor fietsers zijn toch wel de Alpe de Huez en de Passo dello Stelvio. Bij de eerste krijg je 21 bochten in veertien kilometer voor de kiezen en op de Italiaanse Stelvio krijg je vanuit Prato in twintig kilometer liefst 48 tornanti voorgeschoteld! Ik vind mijn Walhalla echter maandag en dinsdag aan weerszijden van Saint-Jean-de-Maurienne, want naast de zeventien bochten van Les Lacets op dinsdag, heb ik maandag ook al de Col du Mollard gefietst. Deze klim ligt al minstens zo verscholen in de bossen, maar is voor mij de absolute haarspeldbochtkoning. In minder dan tien kilometer mag je namelijk veertig keer je rug keren. Echt bijkleuren is er echter niet bij, want de Mollard ligt grotendeels in de schaduw en dat is met deze temperaturen geen straf. Dinsdag gaf de fietscomputer een temperatuur van veertig graden aan. Op NOS Radio Tour de France zegt men dat het asfalt 55 graden is!
Waar de pen op maandag overigens een rustdag had, daar vermoei ik de benen op dinsdag zo min mogelijk. Zoals het hoort op een echte rustdag wordt er natuurlijk wel een rondje gefietst, maar er wordt niet met krachten gesmeten en van energie verspillen is geen sprake. De Col de la Madeleine sla ik heel bewust over omdat ik die al eens eerder heb gehad, maar vooral omdat er nog een aantal heel zware dagen aan zitten te komen. Waaronder die van morgen. Om verder richting zee te komen móet - en zal - ik over de Col du Galibier en dat is misschien wel een van de lastigste cols die er bestaat. Hij ligt achter de Col de Telegraphe en daar moet - en zal - ik dus ook overheen. Relatief weinig haarspeldbochten bovendien.
Toch zie ik tegen de Galibier niet echt op, maar is het vooral de hitte die me alert maakt. Het blijft onmenselijk warm in Europa deze week en dus ook in Frankrijk, en mijn uitrusting staat niet meer dan twee bidons toe. Vroeg vertrekken dus, al blijft het dan nog steeds een uitdaging om voldoende te drinken. Hopelijk staan de flanken van de Galibier al vol met fans voor de etappe van donderdag, want net als de renners in de Tour kan ik best wel wat duwtjes gebruiken!