Als het buiten te warm is om heel hard te fietsen, moet je zorgen dat je minder hard gaat. Of dat je gaat wanneer het wat minder warm is. De renners in de Tour vinden het deze dagen eigenlijk veel te warm om te fietsen en dat is het ook, maar zij hebben niet de mogelijkheid om eerder van start te gaan. En omdat er ook altijd wel een malloot is die zin heeft in bloemen en champagne aan het eind, en dus harder gaat dan dat de rest eigenlijk wil, moet de rest ook harder dan zij wil. Ik heb de keuze wel om eerder te vertrekken én om wat minder hard te gaan en doe dat dan ook. Al moet ik met dat laatste enorm oppassen, anders val ik om!
Het is te bizar voor woorden, maar ik noem het vakantie en heb de wekker gezet om zes uur in de ochtend. Ik kan namelijk vanaf half zeven aanschuiven bij het ontbijt en ben van plan dat te doen. Omdat ik in mijn slaperigheid de wekker uitzet in plaats van laat snoozen, haal ik half zeven niet maar zit ik om strak zeven uur toch aan de croissants en slappe koffie. Om half acht stipt klik ik mijn schoenen in de pedalen en laat ik Saint-Jean-de-Maurienne voorgoed achter me. Ik ben begonnen aan de eerste van twee dagen op en rond de Col du Galibier.
De Galibier heeft een soort van mythische status, al is het gewoon een berg zoals alle anderen. Of misschien niet zoals alle anderen, want beklommen vanaf de noordkant - via de Col du Télégraphe - bestijgt de weg maar liefst 2095 hoogtemeters. Geen enkele andere weg in Frankrijk doet dat beter. Verder is de route 34 kilometer lang en dat zet hem op een gemiddelde van iets meer dan zes procent. Dat betekent dat de weg zestig meter de lucht in gaat in elke kilometer die je fietst. Ongeveer een Kruisverheffing omhoog op het stuk tussen Olaf Nijenkamp en De Bagatelle. En dat dan dus 34 kilometer lang. Om boven te geraken moet je dus een beste inspanning leveren.
De vorige keer dat ik de Galibier omhoog ging bestond Strava nog niet. Terugkijken kan dus niet, wel herinner ik me van toen dat ik op de Télégraphe al een rustmoment nodig had en op de Galibier een stuk of tien. Het was destijds in 2012 en toen ook ontzettend warm, maar onmogelijk warmer dan vandaag. Ik heb dit keer drie keer de voeten aan de grond gehad, maar dat was niet per se noodzakelijk. Op de top van de Télégraphe heb ik aangelegd voor een foto, ik heb mijzelf bevoorraad in het tussendal in Valloire en vijf kilometer onder de top van de Galibier heb ik een monument van Marco Pantani op foto vastgelegd. Zonde, want die foto heeft dit bericht, Facebook of Instagram uiteindelijk niet gehaald. Maar ik had, gegeven door mijn vroege vertrek, een goede dag!
De laatste vijf kilometer waren overigens loodzwaar, maar ik kan inmiddels uit ervaring spreken dat aanmoedigingen echt een positief effect. Omdat de Tour morgen (lees: donderdag) de Galibier aandoet was het vandaag aan beide zijden al een drukte van jewelste. Duwtjes heb ik nog niet gehad, maar heb er ook niet om gevraagd. Dat moet donderdag wel gaan lukken getuige het aantal campers en wielerliefhebbers langs de weg. Goed om te zien dat de mooiste plekjes in ieder geval gewoon door Nederlanders zijn ingenomen.