We schrijven dag vijf en daar zijn opeens de benen. Een dag te laat, maar ze zijn er. Direct vanuit vertrek in Castello Molina di Fiemme voel ik maandag dat de pedalen makkelijker rondgaan dan de dagen ervoor. Een zeer welkome opsteker en ik heb ze nodig, want het is de dag van Passo Manghen. Dat is na de Penser Joch de eerste echt serieuze test. De laatste zes van zestien kilometers gaan immers tegen tien procent, omhoog.
Net als mijn benen, stelt Passo Manghen me niet teleur. Ik heb niet meer helemaal helder waarom ik deze bergpas op mijn lijst heb gezet, maar ik ben helemaal blij terwijl ik hem bedwing. De Manghen is heerlijk autoluw en wordt eigenlijk als doorgangsweg niet of nauwelijks gebruikt. Ook fietsers zie ik er weinig en zelfs het motorverkeer is aanzienlijk minder dan op de gemiddelde bergpas. Met 2050 meter hoogte hoort deze col toch tot de groteren van Europa, maar vermoedelijk ligt de locatie te ongelegen voor het grote publiek. En dus fiets ik grote gedeelten van de klim alleen op prima asfalt van ongeveer drie meter breed. Was het hier druk met autoverkeer geweest dan dat dat hoe dan ook tot problemen geleid.
Vanaf de noordzijde is de klim zogezegd zestien kilometer lang waarbij de eerste tien kunnen worden gezien als een flinke warming-up voor het slotstuk. Je fietst het eerste gedeelte veelvuldig door het bos en om je heen valt er behalve een kabbelend beekje niet zo veel te zien, maar dat verandert volledig in het laatste stuk. Eenmaal het bos uit gaat de weg steil omhoog, volgen de haarspeldbochten elkaar in rap tempo op, maar wordt het uitzicht prachtig. Ik voel geen pijn in de benen (althans, minder dan voorgaande dagen) en geniet zichtbaar van deze col. De lach op mijn gezicht kan overigens ook prima als grimas worden uitgelegd, want het blijft uiteraard hard werken.
De afdaling richting Castelnuovo is nog mooier dan de kant waarvan ik gekomen ben. Onder een blauwe lucht en stralende zon heb ik aan alleen een windjack genoeg om warm genoeg gekleed naar beneden te gaan. Het is dan tegen twaalf uur in de middag en het begint echt warm te worden, hoogzomer in Italië. De eerste tien kilometer van de afdaling leiden me weer langs vele bochten en schitterende weides. Veel fietsers aan deze kant van de berg en juist weer wat minder motorrijders. Het laatste gedeelte is wat minder interessant maar gaat nog altijd onder lekkere percentages naar beneden, dus ik vermaak me opperbest.
Vanuit Castelnuovo is het nog ongeveer vijftig kilometer fietsen naar Bassano del Grappa, alwaar het hotel reeds is geboekt. Het is even zoeken naar de goede weg en dat gaat ook mis. Als vrachtverkeer al toeterend met honderd kilometer per uur voorbij raast, weet je dat je niet ook op diezelfde weg mag fietsen. Of dat het in ieder geval niet wordt gewaardeerd. Jammer, want ik had de vaart er goed in op deze heel lange, rechte weg naar zee (Venetië). Bij de eerste mogelijkheid kies ik toch eieren voor mijn geld en verlies ik een kleinere, toeristische weg. Op ongeveer dertig kilometer van Bassano wordt een speciale route voor fietsers aangeduid, en daar begint een mooi kat-en-muisspel.
Als ik met veel gebaar en toestanden wordt ingehaald door een goed gesoigneerde Italiaan op een racefiets, denk ik de beste man nooit meer terug te zien. De werkelijkheid is anders, want hij heeft de verkeerde dag uitgekozen om mij uit te dagen. Mijn benen voelen immers als kanonskogels en ik ga ze gebruiken ook. Maar ook blijkt dat deze Italiaan niet gewend is tegen de wind in te fietsen en op kleine klimmetjes zoals de Luttenberg wel heel interessant doet (uit het zadel enzo), maar nauwelijks vooruit komt. Tot aan Bassano del Grappa laat ik zeker zes keer een gat van tweehonderd meter vallen, om het daarna kinderlijk eenvoudig weer dicht te fietsen. De laatste keer is vlak voor het plaatsnaambordje en daar ga ik er op en er over. Verschrikt kijkt hij opzij dat deze iets zwaarlijvige Hollander met stevige bepakking, hem vlak voor de finish alsnog voorbij is gegaan. Zulke goede benen dus!
