Op melodie van Corry Konings en de Rekels draai ik al de hele avond mijn eigen songtekst in mijn hoofd af: Schuilen is voor mij te laat, het hoeft niet meer. De ware Pyreneeën hebben zich immers vandaag aan mij geopenbaard. Ik heb ongelooflijk veel hagel op mijn kop gehad. Ik denk dat ze hier in wel tien jaar niet zo veel hagel hebben gehad. Cumulatief.
De dag begint slecht met Franse koffie. Verder is het ontbijt oké. Ik eet voldoende en heb niet de behoefte om het ontbijt aan te vullen met bijvoorbeeld chocoladebroodjes van de Carrefour. Eenmaal op de fiets stop ik toch bij de supermarché. Ik wil banaan. Omdat de super pas twintig minuten later open gaat - ik ben vroeg vertrokken - ga ik zonder bananen en zonnebrandcrème op pad. De bedoeling is om later wat eten in te slaan, maar in alle dorpjes tot de finishplaats van vandaag is geen winkel te bekennen. Zo ziet het binnenland van de Pyreneeën er dus uit. Kleine al dan niet verlaten gehuchtjes.
Na wat rustige maar licht stijgende eerste kilometers doemt de Col de Burdincurutcheta op als onderdeel van de Cols d'Iraty. Wát een kutklim. Direct vier kilometers van elf en tien procent, gevolgd door ongeveer tien onregelmatige. Die Fransen weten wel hoe je een lichaam moet slopen zeg. Halverwege de klim zoek ik meer levend dan dood een uit keien opgebouwd 'bankje'. Daar lig ik tien seconden voor de foto, en tien minuten voor de rust. De zon brandt er goed op, maar mij krijgt ie vandaag niet klein. Mijn armwarmers versterken wellicht de hitte die ik op de armen voel, 'bijkleuren' doe ik vandaag niet.
Onderweg naar de top stop ik wel tien keer. Eén keer vul ik mijn bidon met water uit een tuinslang die aan een verlaten schuurtje hangt. Eén keer met water uit een stromende beek. Van de eerste bidon neem ik uit angst voor legionella geen enkele slok. Verstandige jongen. Het wordt mijn 'spuitbidon' en deze zal eerder leeg zijn dan de drinkbidon. Het water uit de stroom is heerlijk fris en smaakt voor zover dat kan naar de bergen. Bovenaan op ruim 1.100 meter staat een Franse fietser uit te hijgen. We wisselen twee woorden met elkaar. Ik vervolg mijn weg naar Iraty en naar Col Bagargui. Daar bestel ik een omelet. Du fromage.
Via Larrau en Gorges de Kakuetta begin ik aan de klim naar de Col de la Pierre-Saint-Martin. Dit is de berg waarop Christopher Froome in 2015 al in etappe 10 zijn Tour de France won. Ik kom van de andere kant, want de 'Route des Cols' gaat via de Col de Soudet. Ik kraak, ga zachter dan ik hebben kan en moet vaker dan ik wil met de voeten aan de grond. Twee colaatjes in een bar halverwege geven me nieuwe energie, maar niet voor lang. Fietsen met bepakking - zeker drie kilo op de rug en minstens zoveel onder het zadel - valt me erg zwaar op stukken boven de acht procent. Mijn fietscomputer geeft nooit een kleiner percentage aan.
Na meer dan twee uur harken op de fiets, want dat is het, bereik ik de top van de Soudet. Die ligt volledig in de mist. Ik ben totaal kapot. Het is op dat punt dat mijn gevoel en verstand elkaar vinden en de hand schudden. La Pierre-Saint-Martin laat ik letterlijk rechts liggen. Ik heb nog niet besloten of een doffe onweersknal klinkt dichtbij. Schuilen is niet mogelijk, ik maak dat ik weg kom en draai linksaf richting mijn overnachtingsplaats Arette.
De afdaling is bijna twintig kilometer lang en deze zijde van de Soudet is in dichte mist gehuld. Ik zie geen hand voor ogen, mijn zichtveld is veertig hooguit vijftig meter. Ik daal sowieso als een trut, maar nu sta ik bijna stil. Na een bliksemschicht laat ik mijn daalangst voor wat het is en dus de handremmen fieren. Ik wil naar het hotel.
Daar kom ik zeiknat aan. Niet alleen ikzelf, maar ook alle spullen in mijn tassen zijn vochtig. Met nog tien kilometer afdaling te gaan breekt namelijk de hel open. Hagelstenen als knikkers komen naar beneden. Ik zoek een plek om te schuilen, maar als ik ergens onder een boom sta ril ik van de kou. Ik wil een foto maken. Doe het niet. Bliksem en onweer doen me besluiten door te fietsen, want die boom voelt ook niet fijn.
Mijn armwarmers zijn doorweekt en bieden enkel nog bescherming tegen de hagel. Ze hangen nu op de verwarming. Het regent nog steeds.