Wanneer is het punt dat je nieuwe fiets niet nieuw meer is?

Gepubliceerd op vrijdag 25 augustus 2017 in Raalte - Rome 2017

Na duizend kilometer moet je met je nieuwe fiets altijd even terug naar de fietsenmaker voor een onderhoudsbeurt. Spaken, moertjes en boutjes worden nagelopen, de ketting goed schoongemaakt en gesmeerd, en alle remmen en de draaiende onderdelen worden nagekeken. Mijn nieuwe fiets is online gekocht bij Canyon (geen dure tussenhandel) en er mee teruggaan voor onderhoud is dus niet zo eenvoudig. Maar die duizend kilometer zitten er al wel op en daar kwam ik gister tijdens het fietsen achter.

Halverwge het eerste relatief vlakke gedeelte tussen Thun en Meiringen, zeg maar zo'n beetje ter hoogte van Interlaken, valt me iets op aan de voorvork van mijn fiets. De steekas van het voorwiel lijkt niet helemaal strak meer aangedraaid. De fiets stuitert ook een beetje en als ik uit het zadel ga, lijkt het net of de rem bij een fikse zwieper een beetje aan loopt. Ik stop bij een bankje waar ik wel uren zou kunnen zitten en onderwerp mijn fiets aan een kleine inspectie. Die steekas lijkt inderdaad wat losgetrild. Ik draai hem opnieuw vast met mijn multitool, controleer wat andere onderdelen, ga een kwartier op dat bankje zitten en vervolg mijn weg.

Het stuk naar Meiringen is via de zuidkant van het tweede meer, ik besefte me pas in Interlaken dat Interlaken eigenlijk 'tussen de meren' heet, een flink karwei. Vierhonderd extra hoogtemeters krijg ik er voor de kiezen en ik vraag me af of de noordkant niet beter zou zijn geweest. De zuidkant voert me over een schitterend fietspad, maar als dat plotseling in een soort van mountainbike-trail over gaat, heb ik er plots toch niet meer zo plezier in. Ik stap af en loop ongeveer een kilometer met mijn fiets aan de hand. Ik kan me hier geen veelvoud aan lekke banden veroorloven immers. Hoewel het rubber van mijn achterband erg hard slijt, heb ik altijd nog maar één keer lek gereden. Op die regenachtige tweede dag in Aachen. Man, het lijkt een eeuwigheid geleden.

Maar goed, een nieuwe fiets dus. Ik beschouw hem immers als volledig ingefietst. De schijfremmen heb ik volledig onder controle (wat een verheerlijking is dat bergaf), en seriuze pijn in handen, nek en kont wijt ik niet aan het nieuwe materiaal. Ik moet niet vergeten dat ik voor de achtste dag op rij minstens zes uur op de fiets zit en dat is mijn lichaam natuurlijk niet gewend. De fysieke klachten die langzaam ontstaan zijn wel te overzien, maar die zouden ongetwijfeld ook wel met mijn oude Cube zijn opgetreden. Nee ik ben er blij mee. Her en der wel wat modder en dat maakt hem er niet mooier op, en ook de eerste krasjes van opspattende steentjes helaas, ik beschouw hem nog steeds als nieuw.

Wel vijftig serieuze cols heeft zijn voorganger mij overgebracht, maar voor deze nieuwe Canyon Ultimate zijn de Alpen nog nieuw terrein. De Vogezen waren even lekker inkomen, maar dit is wel het echte werk. En direct ook het betere van het echte werk, want de Grimselpas is er een die ik niet snel zal vergeten. Ongeveer zestienhonderd meter omhoog moet ik in dertig kilometer. En als de klim dan ongeveer al start met een afdaling naar Innertkirchen, dan weet je ook wel dat je er met vijf procent niet bent. Vijf komma acht procent zou het gemiddelde moeten zijn, maar iedere keer als ik tijdens het grote kilometerteller-spel op mijn Garmin kijk, zie ik percentages van acht of negen procent. Het is zwaar.

Beide knieën doen vijf kilometer onder de top echt serieus pijn en dat duidt op een te zwaar verzet. Met 36x28 kom ik weliswaar boven, toch had ik voor liever twee tandjes kleiner, of achter twee groter gestoken. Blij ben ik wel dat het beide knieën zijn, zodat ik een oude knieblessure op links zelf al gauw uitsluit. De laatste vijf kilometer gaan echter enorm langzaam en om mij heen valt er ook al niet al te veel meer te zien. Dichte mist trekt over de Alpen en gepasseerde auto's zijn al gauw weer uit zicht. Mijn achterlicht staat op knipperstand en dat moet enige veiligheid bieden, maar of het dat ook werkelijk doet, weet ik niet.

Over de top is het overigens wel gewoon weer prachtig weer, dus gelukkig kan ik daar nog genieten van het uitzicht. Er staat wel veel wind en ook dat merk ik aan mijn nieuwe fiets. Met schijfremmen dalen mag dan een verademing zijn, met hoge wielen en veel wind komen er toch weer andere aspecten bij kijken. Ik doe het rustig aan, ook omdat de kou van het dalen op mijn knieën slaat, en bereik na in totaal 107 kilometer het hotel. Daar word ik uitstekend ontzorgd en het is haast jammer dat ik vandaag al weer verder trek. Op het programma enkel en alleen de Nufenenpas van dertien kilometer tegen negen procent. Gaat weer pijn doen, maar daarna is het alleen nog maar afdalen naar Italië!

Afgestreepte cols

24 Aug 2017
Grimselpass
2.165m
Romeride Day 08 - Ulrichendonderdag 24 augustus 2017 om 09:35
Afstand107.27 km
Hoogteverschil2.168 m
Tijd6u 11m
Kudos32