De Strada Statale 36 is die ganzen tag geöffnet. Met die verlossende woorden komt de uitbater van een restaurant in Splügen om twaalf uur in de middag aanzetten. Het zijn verlossende woorden als ik op het punt sta om vriendelijk te bedanken en toch niet bij hem te lunchen, daar hij twee minuten eerder wist te vertellen dat de SS36 vanaf twee uur gesloten zou zijn. In dat geval had ik me immers moeten haasten om op tijd bovenop de Splügenpass te zijn, en dan nog zou het krap zijn om in de afdaling op tijd voorbij Gallivaggio te geraken. Nu heb ik echter alle tijd en dus wordt er een sandwich en cola (uiteraard) besteld.
Afgelopen weken houdt de opbreking van de SS36 me toch wel een beetje bezig. Er zijn rotsen naar beneden gevallen en de situatie is onveilig, zo maak ik op uit officiële berichtgeving. Omdat een stukje omfietsen hier in Zwitserland direct leidt tot bijna duizend extra hoogtemeters, maak ik me zorgen over mijn af te leggen route. Ik teken twee alternatieven uit (beide met de Scheidegg en de Sustenpass nog steeds op de eerste dag) om in ieder geval ergens uit te kiezen. Dat kiezen is daarna zo lastig dat ik maar gewoon voor de laatste optie ga. Je bent immers zo goed als je laatste wedstrijd. De route Alternatief 2 genaamd stuurt me op de derde dag echter alsnog over de Splügenpass. Op hoop van zegen dus.
De Splügenpass stelt me allerminst teleur en dat doet de weg er naar toe gelukkig ook niet. Dat is extra fijn, want die weg mag ik over een aantal dagen nog een keer fietsen als ik op zoek ben naar de San Bernardinopass. Feitelijk ben ik die vandaag al voor een gedeelte aan het beklimmen, tot de afslag Splügen. Als ik na mijn sandwich en cola de weg omhoog in sla, draai ik direct een opeenvolging van haarspeldbochten in en dat gaat natuurlijk gepaard met flinke stijgingspercentages. De benen zijn vandaag echter opnieuw een stukje beter dan gister en dus trap ik de kilometers lekker weg. Op twee kilometer van de top, als ik de douane-passage tussen Zwitserland en Italië al bijna kan zien zet ik mijn fiets aan de kant. Hier móeten een aantal fotos worden genomen en dus installeer ik statief en camera op een goede plek. Ik rij de bewuste haarspeldbocht een keer of drie omhoog en omlaag en weet dat het plaatje van deze vakantie gelukt is. Bovenop de Splügenpass ziet het restaurant er verlaten uit.
Winterhandschoenen heb ik vandaag niet nodig want ook op 2.100 meter hoogte blijkt het vandaag gewoon warmer dan twintig graden. Het windjack gaat zelfs niet aan als ik vrijwel in een keer doorrijd richting Chiavenna, de volgende rustplaats. De afdaling is schitterend en doet me stiekem verlangen om ook deze kant van de Spluga eens te beklimmen. Na vijf kilometer ga ik liggen op een bankje en daar doe ik mijn ogen denk ik een half uur dicht. Dit is wel een soort van Zwitserlevengevoel, al staat het bankje bij het stuwmeer Montespluga en die ligt in Italië. Ik zou er uren kunnen liggen maar dat kan natuurlijk ook op de hotelkamer, dus houd ik het na een half uur voor gezien.
In het restant van de in totaal ruim dertig kilometer lange afdaling over perfect asfalt, kom ik door tientallen tunnels en wel langs meer dan vijftig haarspeldbochten. Eén van die bochten weet zich zelfs in een tunnel gesitueerd. Blij ben ik dan ook met de verlichting die ik dit jaar bij me heb, want ik kan zelf alles goed zien én heb er voor gezorgd dat ik wórd gezien. In tegenstelling tot vorig jaar sta ik dit keer dus geen doodsangsten uit in een of andere tunnel waar ik wel of niet door mag. Ter hoogte van Gallivaggio zijn alle tunnels overigens wel gepasseerd. Op enkel wat los gesteente na wijst niets erop dat hier tot enkele dagen geleden geen verkeer mogelijk was. Wel is een restaurant volledig verwoest hetgeen er op duidt dat het er hier wel serieus aan toe is gegaan. Maar al was de weg alsnog gesloten geweest, dan was ik met liefde terug omhoog gereden.