De afstand tussen het bergplaatsje Bergün en ski-oord Davos, de hoogstgelegen stad van Europa, is twintig kilometer hemelsbreed. Dat is dan ook de afstand tussen het hotel vanwaar ik vanochtend vertrokken ben en het hotel waar ik nu mijn benen te rusten geef. Fietsend gaat het je echter niet lukken om in twintig kilometer van Bergün naar Davos te rijden en ook met de auto is dat een onmogelijke opgave. Dus hebben mijn benen opnieuw rust nodig. Want na wederom bijna honderd kilometer trappen door schitterend Zwitsers berglandschap beginnen de aanjagers van mijn motor wel wat te zeuren.
Omdat het bereiken van Davos niet zozeer een doel is an sich, besluit ik vandaag om een flinke omweg te maken. Of eigenlijk heb ik dat vanuit de rol als programmamaker eerder al gedaan. Ik ben hier namelijk om te colstrepen, dus zal ik over enkele nieuwe cols moeten fietsen om er ook werkelijk een streep door te mogen zetten. Om ze voor de eeuwigheid af te kunnen afvinken. Mijn oog is gevallen op de Lenzerheidepass en de Wolfgangpass. Twee echte lopers zou Maarten Ducrot zeggen. Samen wel weer goed voor opnieuw bijna tweeduizend hoogtemeters. Dat mijn benen er na vandaag naar verlangen om languit te liggen is dus niet wereldvreemd.
Om drie uur in de middag ga ik neer in het hotel waar ik dan net ben gearriveerd. Ik ben iets te vroeg want de kamers zijn eigenlijk nog niet gereed. Toch ben ik ook al laat, want in Davos had ik veel eerder kunnen zijn. Na eerst vijftien kilometer te zijn afgedaald sta ik vroeg in de ochtend namelijk al voor de keuze: linksaf over de Lenzerheidepass richting Chur, of rechtsaf via de Wolfgangpass (zuid) naar Davos. In dat laatste geval zou ik binnen veertig kilometer klaar zijn, maar ik besluit te gaan voor de Lenzerheidepass. Wie me inmiddels een beetje kent weet dat ik aan echte rustdagen niet doe als ik op fietsvakantie ben.
Van zowel de Wolfgangpass als de Lenzerheidepass ga ik me later weinig herinneren. Ik vind het maar saaie bergen en bovendien staat er in beide gevallen niet eens een bordje boven aan de top. Bij de Lenzerheide moet je zelf sowieso maar een beetje gissen wanneer je nou precies op de top bent, want voor enkele kilometers lang fiets je over een soort tableau. Daar zal dan ook wel ergens het hoogste punt zijn. De afdaling naar Chur is overigens wel schitterend en ik tik er met gemak de 75 kilometer per uur aan. Bij die snelheid begint mijn fiets te wapperen, vangen mijn hoge velgen duidelijk te veel wind en besluit ik niet langer voor de tachtig te gaan. Motorrijders die me inhalen kijken onderaan bij het stoplicht verbaasd om dat ik alweer of nog steeds in hun wiel zit.
Van de Wolfgangpass (noord) herinner ik me op het moment van schrijven al niet bijzonder veel, behalve dat het fietspad langs de grote weg die Landquart met Davos verbindt, er goed bij ligt. Het is bijna veertig kilometer klimmen tegen erg lage stijgingspercentages al loopt tegen het einde de weg echt omhoog. Het venijn zit hem hier in de staart en ik verlang dan ook naar het hotel. Wie honderd kilometer fietst, heeft sowieso last van zijn benen. En wie meer dan de helft daarvan bergop, nog net een beetje meer. En dus lig ik nu met de benen languit te wachten op dat wat komen gaat. De vijf eerstvolgende bergen gaan in ieder geval hoger dan 2.000 meter. Ik vermoed dat ik het lekker rustig aan ga doen!
