Ze schreeuwen het nog net niet van de daken hier bovenop de Stelvio, maar het algehele credo luidt hier: Niet drinken als je nog moet rijden! Hoewel het een groot circus is op de top van misschien wel de populairste berg van Europa, is iedereen zich er van bewust dat alcohol en deelname aan het verkeer slecht samen gaan. Maar dat biertje op de top van deze gigant van een berg is zó lekker. Niet alleen voor fietsers, maar ook voor alle motorrijders die hier in veel grotere getalen zijn. Jullie drinken maar lekker cola, zegt men hier! Kost ook gewoon zes euro.
Het is ongeveer vier uur in de middag als ik aanleg voor een tweede halve liter bier. De ober kijkt me niet zozeer verbaasd maar toch wel zeker vragend aan. Of ik klaar ben met fietsen? Ik - nog volop bezweet en zoutkringen overal op lijf en kleding - beantwoord hem in een mix van Italiaans, Engels en Duits dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. Dat gaat ongeveer zo: Si! Ich slafe in das hotel and just finished my ride. So I would like to have another beer, bitte. Grazie! Hij lacht, en belangrijker, lijkt me te snappen. Mijn tweede bier komt er dadelijk aan en daarna kan de bestelling van de derde er met een simpel wenkgebaar vanaf! Een goede zaak, dat men hier een oogje in het zeil houdt. Want hoewel iedereen vooral eerst zelf verantwoordelijk is, zal het vast vaak genoeg verkeerd zijn gegaan!
Voorafgaand aan mijn goudgele beloning (standaard na een fietstocht met bovengemiddelde inspanning, ook in Nederland) heb ik mijn lichaam echter al weer flink op de kloten gegeven. Want hoe mooi het ook klinkt, voor de Stelvio twee keer beklimmen op één dag moet je best hard werken! Al met al ram ik meer dan 2.700 hoogtemeters weg waarbij alles wat maar stijgt, tegen ongeveer tien procent gemiddeld gaat. Dat is honderd meter de hoogte in op een kilometer afstand. En dan kun je zelf met de stelling van Pythagoras uitrekenen hoeveel meters je hemelsbreed in rechte lijn zou moeten hebben afgelegd. Niet dat dat heel relevant is, maar ik heb ook geen idee waar je die stelling anders ooit voor zou moeten gebruiken.
De Umbrailpass in de ochtend gaat super. Ik kom direct goed in cadans en de kilometers vliegen onder me weg. Als ik onderweg een grote Nederlandse vlag op het asfalt getekend zie met wat aanmoedigingen voor Bau, Lau, Tom, Steven en eigenlijk elke Nederlandse voornaam behalve de mijne, krijg ik toch een soort extra moraal. Ik lijk helemaal alleen op deze minst bekende en Zwitserse kant van de Stelvio, toch voel ik me op één of andere manier enorm gesupporterd. Ik tel de kilometers en hoogtemeters (ik speel mijn befaamde kilometertellerspel) af en verwacht ieder ogenblik een sectie van drie kilometer gravel te bereiken. Ik ben nog altijd in de beleving dat de Umbrail daar bekend om staat, maar kennelijk zijn ze hier eindelijk tot inzicht gekomen en hebben ze ook dat gedeelte geasfalteerd. Voor ik er erg in heb bereik ik de top, waar ik vervolgens geen cola kan kopen omdat men er geen plastic accepteert. Dat is drie kilometer (en 250 hoogtemeters) verder wel anders, weet ik. Binnen twintig minuten sta ik voor de eerste keer boven op de Stelvio, alwaar ik vast incheck bij mijn hotel.
Om twee uur in de middag start ik voor de tweede keer aan de beklimming van de Stelvio - Stilfserjoch geheten vanaf hier. Ik ben niet helemaal naar Prato afgedaald, maar weet me wel verzekerd van alle 48 haarspeldbochten die deze klim rijk is. Mijn klim start bij een restaurant waar ik soep ter aanvulling van zout en macaroni ter aanvulling van de koolhydraten heb weggeschranst! De beklimming is vanaf hier twintig kilometer lang en ik weet dat er geen enkel moment zal komen waar je de benen even rust kunt geven, behalve in elke van de 48 bochten. Toch kan na ongeveer drie kilometer de spanning al van de benen, want er zit een bekende langs de kant van de weg.
Ik vind het altijd wel mooi dat mensen je niet direct (her)kennen, maar dat je je kunt voorstellen bij het noemen van je vaders naam. Vanmiddag op de Stelvio gebeurt me dat als ik Iemand van een foto op Strava herken en waarvan ik weet dat hij nu in de omgeving is. Ik stuur naar de kant van de weg en stel me voor aan de hand van achternaam, gevolgd door de voornaam van mijn vader. Er is direct herkenning. Dat mag ook wel, want de Raaltenaar die langs de kant van de weg op een bankje in de schaduw zit uit te rusten, kent mijn vader goed. Twintig jaar geleden waren zij immers gezamenlijke strijders en finishers van de laatste Elfstedentocht. Hij wenst me geluk bergop en zegt me uit te moeten kijken naar een witte BMW. Die heeft hij in de ochtend op de top geparkeerd en zijn zoon (waarmee ik nog heb gevoetbald) is die nu met de fiets aan het ophalen. Kleine wereld.
Ook de tweede klim naar de Stelvio gaat geweldig. De benen zijn nog altijd goed (wanneer komt de dag van Yates) en zo is ook de kop. Ik twijfel tussen afstappen voor het maken van een foto in één van de vele haarspeldbochten en in het in één ruk naar boven fietsen. Het wordt uiteindelijk het laatste. Tussen bocht 35 en 25 (ze tellen af naar boven) werk ik me namelijk een slag in de rondte om een voorganger in te halen. Tussen bocht 25 en 15 doe ik met succes mijn best om een Italiaan achter me te houden (hij geeft uiteindelijk op), bij bocht 12 kom ik een witte BMW met Nederlands kenteken tegen (we wisselen wat woorden) en als ik bij bocht 5 ben, vind ik het een te grote zonde om af te stappen. Uiteindelijk dus in één keer boven; ik vind dat ik er wel een heb verdiend. En een tweede (en derde): ik ben immers uitgefietst voor vandaag!
