De moeilijkste beklimmingen zijn die waar je je op het oog zo makkelijk op verkijkt. Van die klimmen waarvan het profiel je vertelt dat het helemaal niet zoveel meters omhoog is vergeleken met de afstand. Van die klimmen waar je van denkt die er wel even tussendoor te doen. Zondagmiddag had ik weer zo een exemplaar toen ik van Livigno richting Zwitserse grens fietste, richting Forcola di Livigno. Echt een lachertje in vergelijk met bergen van een paar dagen eerder, maar man, wat heb ik me verkeken op deze col. Er stond ook nergens langs de kant van de weg aangegeven dat er zoveel wind zou staan.
De dag begint super als ik me bovenop de Stelvio vol gooi met pannenkoeken en sterke Italiaanse koffie. Zonsopkomst heb ik dan al gemist, hoewel ik wel een poging heb ondernomen. Het was om vier al zo licht bovenop de berg, dat er om half zes van een klassieke zonsopkomst geen sprake meer kon zijn. In de afdaling naar Bormio moet ik al direct de nodige motoren ontwijken die zo vroeg op de ochtend het rijk voor zich alleen denken te hebben. Ik tap mijn bidons vol met water uit de natuur, moet één keer stoppen voor een tunnel met rood licht en rijd langs een fuik van iets wat lijkt op de Italiaanse belastingdienst. Ik mag door en dus ben ik binnen drie kwartier beneden, alwaar ik direct rechtsaf sla richting Livigno.
Tussen Bormio en Livigno - een belastingparadijs want alles is er zonder BTW te koop - ligt een klim die naam Passo del Foscagno draagt. Het is een ideale klim voor de benen, maar de weg is ronduit beroerd. Ik ben inmiddels overduidelijk Zwitsers asfalt gewend en dan is de staat van hoe het er in Italië bijligt toch weer even schrikken. Maar erger nog vind ik het drukke autoverkeer dat kennelijk op zoek gaat naar goedkope boodschappen of een volle tank. Het is continu oppassen dat je niet je fiets vanuit lichte vermoeidheid toch een zwieper naar links geeft, want dat leidt direct tot een probleem. Een ander probleem los ik halverwege zelf op door me alsnog in te smeren met zonnebrand. De hitte is op dit tijdstip (het is net tien uur geweest) al niet meer te houden.
In Livigno is het een drukte van jewelste. Ik bestel op een terras mijn eerste spaghetti van deze vakantie, maar krijg te horen dat de keuken pas over een kwartiertje open gaat. Prima, zet me maar vast een grande Coca Cola neer. Het blijken meer ijsblokjes dan daadwerkelijk cola te zijn en ook dat probleem heb ik gefixt bij het tweede glas, tijdens de spaghetti. Met een halfvolle buik (pannenkoeken verteerd, spaghetti is hier slechts een voorafje) neem ik het profiel van de klim naar Forcola di Livigno eens goed in me op. Dat wordt een makkie! Vijftien kilometer tegen maar vier procent. Gister reed ik nog 35 kilometer omhoog tegen tien procent...
Twee kilometer na mijn lunch vraag ik me af of ik wel op de goede weg zit. Als ik vooruit kijk loopt de weg alsmaar naar beneden. Ik weet dat het niet zo is (heb zelfs een videoref ingeschakeld) maar het is funest voor de benen. Die gaan automatisch toch wat harder rond, eigenlijk net iets harder dan dat je bergop wil. En dus ben je eerder dan gewenst moe. De wind steekt op en die staat uiteraard pal tegen. Nog steeds klopt dat wat ik met mijn ogen zie niet met wat mijn benen voelen. De weg naar Forcola vind ik ronduit vervelend en blij ben ik als ik boven ben op 2.300 meter. Ook daar staat een duty-free winkel. Voor het geld waar ik normaal in een tankstation één Red Bull koop, neem ik nu drie halveliterflessen Gatorade. Twee gaan er in één teug op, de ander meng ik met het lauwe bergwater uit mijn bidons.
Alleen de Berninapas scheidt me op dat moment nog van de vallei waar ik eerder deze week Heinrich Haussler tegen kwam. Ik heb mijn hotel geboekt in St. Moritz en het is nog even dertig kilometer doortrappen. Drie daarvan zijn er in een soort Sound of Music achtige omgeving omhoog, dan zit de Bernina er voor mij op. De afdaling is lang en zowaar heb ik wind mee. Onderaan sla ik linksaf en na precies honderd kilometer klok ik af bij het hotel. De benen weer languit en de televisie gaat aan. Alsof we het WK hebben gewonnen zie ik een oranje menigte, de Formule 1 blijkt aan de gang. Mooi asfalt!
