Het binnen krijgen van voldoende energie enerzijds terwijl je aan het verbranden bent anderzijds, is soms de grootste uitdaging onderweg. Op een continentaal ontbijt kun je doorgaans namelijk niet zo heel lang doen en dus heb ik vaak voor lunchtijd de behoefte om aan te vullen. Dat kan op twee manieren: aanleggen bij een restaurant en er rustig de tijd voor nemen (mits geopend), of snel wat afsnacken bij meestal een tankstation. Ik doe beide, ongeveer om en om per dag. Maandag was weer tankstation-dag met kale croissantjes voor lunch en blikjes suikerhoudende drank, een grote zak Haribo-gummibeertjes en een waterijsje toe.
Als ik de gegevens van Strava moet geloven wordt er op een dag met flink wat kilometers ook wel wat verbrand door het lichaam. Daar doen ik ook hard mijn best voor, want het maken van beeldmateriaal onderweg kost me ook veel energie. Het is momenteel goed op te brengen, mede te danken aan het goede weer in Zwitserland. Toch zal er ook een dag komen dat het wat minder gaan en dan zal zo een fotoshoot nog meer slurpen dan nu het geval is. En toch blijf ik het doen. Bijna vijftig plaatjes heb ik de afgelopen tien dagen gepubliceerd op Instagram. Het geeft me de kans om terug te kijken hoe het ook al weer was en wat ik heb gezien. Vraag je het me nu op de man af hoe het er boven op de Grosse Scheidegg uitziet, de eerste col, dan moet ik heel lang nadenken. En dus schrijf ik verhaaltjes om de boel te verwerken en te onthouden, en zet ik mezelf op de foto waar maar kan.
Maar aan alles kan ik merken dat het lichaam vermoeid begint te raken. Ik merk het aan het tijdstip dat ik wakker word, aan de inspiratie die ik heb voor het schrijven van een nieuw stukje tekst of aan de zorgvuldigheid van hoe ik mijn fiets tegen een muurtje zet. Hoe nieuw en mooi hij is en hoe zuinig ik nog altijd ben op mijn blauwe Canyon, ook deze vakantie komt hij zonder kleerscheuren niet door. Nieuwe krasjes, littekens met een verhaal en ook die zijn belangrijk om later te kunnen benoemen of herkennen. Op de allereerste krasjes - vorig jaar opgelopen in Genoa - heb ik immers best goede herinneringen. Door die krasjes weet ik nog hoe ik, en hoe het daar was. Maar ze werden wel veroorzaakt door mijn vermoeidheid en die status merk ik nu dus weer. Omdat ik na tien dagen in het zadel kennelijk te gesloopt ben om in plaats van zorgvuldig, ultra-zorgvuldig te zijn.
Op de fiets heb ik mijn gedachten er overigens nog altijd goed bij. Ik houd me aan de verkeersregels, steek mijn hand uit als ik afsla en rijd niet door rood (ook al denk ik dat het wel kan). In de vele tunnels heb ik steevast goede verlichting op en ik houd nergens stil daar waar het niet kan. Even heb ik getwijfeld om een foto in een tunnel te maken, maar heel weloverwogen heb ik dat (nog) niet gedaan. Wellicht dinsdag, als ik er eentje tegenkom waar dan juist geen autoverkeer langs komt. Grote kans op de San Bernardinopas, want daar gaat gemotoriseerd vervoer gewoon door in plaats van overheen.
