Over muzieksmaak valt niet (nah) te twisten en niemand heeft die uiteenlopende interesse als ikzelf, maar het is toch niet teveel gevraagd om op zijn minst een beetje met de tijd mee te gaan. Ik had gedacht dat de Zwitsers wel van de klok zouden zijn, maar qua muziek zijn ze behoorlijk blijven steken en dat does not impress me much! Dinsdag maakten ze het helemaal bont. Of het moet nationale Shania Twain dag zijn geweest, of ze lopen echt méga achter. In elke supermarkt, tankstation of restaurant draaiden ze mijn (secret) crush van twintig jaar terug. Doe dan maar gewoon mijn geliefde, tijdloze Franse chansons. Serge Gainsbourg en Jane Birkin, dat soort werk. Ik houd er van!
Om maar even bij de muziek te blijven, het is hier elke dag hetzelfde liedje. Godzijdank is het niet Zoutelande van Bløf dat in mijn hoofd zit, maar het is een nummer van de Golden Earring. Al drie dagen lang stem ik mijn ademhaling af en draai ik mijn benen rond op het refrein van een van hun songs. Tot vervelens aan toe blijft dat nummer maar malen in het hoofd, kilometers lang. Vraag me niet welk nummer het dan is, want het is een beetje zoals wanneer je bij de dokter komt en de kwaal opeens is verdwenen. Het enige dat ik nu denk te weten is dat het lied op het album The Naked Truth staat, maar zeker ben ik daar niet van. Geeft ook niet, morgen zit ie vast meer in mijn hoofd als ik mezelf omhoog werk tegen de Gotthardpas. Er zit een goed ritme in, dus lekker om op te fietsen.
Dan terug naar de Zwitsers die bij mij toch een soort reputatie, of eigenlijk meer een soort imago, hebben hoog te houden van precisie-mensen. Welnu, ik ben stiekem diep in hen teleurgesteld. Met duizenden tegelijk werken ze hier aan de weg (kan altijd mooier, beter, strakker, gladder), maar niemand die er aan denkt om de plaatsnaambordjes van de juiste getallen te voorzien. Toen ik daar vorig jaar iets over schreef betrof het nog de Italianen en destijds leek het me logisch. Hun verklaring luidde dan ook dat de pijlen in ieder geval toch de goede kant op wezen. Dus wat was dan mijn probleem precies? Nou, dat je op moment A nog denkt zeventien kilometer te moeten fietsen en dat dat op moment B (twee kilometer verder) nog 21 kilometer is. Van Italianen heb ik dat inmiddels geaccepteerd, maar toch niet van Zwitsers? Nieuws: het is hier ook zo en het is altijd verder dan staat aangegeven.
Op de Passo San Bernardino staat in ieder geval helemaal niets aangegeven (of het moeten de paaltjes langs de kant van de weg zijn) dus ben ik aangewezen op mijn fietscomputer. De klim is ruim veertig kilometer lang waarvan ik de eerste twintig op maandag al heb gedaan. Het is vanuit Splügen twaalf kilometer lafjes op en af peddelen naar Hinterrhein, maar vanaf daar is het echt klimmen geblazen. Omdat al het autoverkeer (behalve de liefhebbers) daar door de tunnel van zeven kilometer gaan, is het heerlijk rustig op deze schitterende klim. Ik krijg en neem dan ook alle gelegenheid voor het maken van nieuwe fietsselfies. Het is een berg waar je om de kilometer wel iets nieuws wil fotograferen. Met stip op één, zou ik voorheen zeggen maar daar waag ik me niet meer aan. De Passo San Bernardino komt echter wel binnen in mijn toptien van bedwongen cols. Op basis van gevoel, emotie en verse herinneringen!
Als er na zeventig kilometer fietsen - waarvan vijftig naar beneden - van een Bernadinopas geen sprake meer kan zijn, is het net één uur in de middag geweest en geeft de fietscomputer 35 graden aan. Ik voel en zie aan alles dat er regen komt (zoals voorspeld) en weet dat ik nog twintig kilometer moet trappen naar Biasca. Ik rijd op dezelfde weg als waar ik amper tien maanden geleden ook al zweetdruppels achter liet. Het loopt nu een beetje af en dat verklaart dat het toen zo moeizaam ging. Achttien kilometer lang trap ik me de benen onder mijn lijf vandaan en dan breekt de hemel open. Het regent heel kort even harder dan ik hebben kan en dus zoek ik naar een schuilplek voor ik helemaal zeiknat ben. Plaatselijke bui kennelijk, want vijf minuten later is het droog en weer vijf minuten later ben ik bij mijn hotel. Het echte onweer blijkt dan nog te moeten komen, maar dat maakt mijn niet meer koud!