Er is donderdag nauwelijks twee kilometer gefietst of ik voel nattigheid. Druppels die ik niet herken als zweet vanaf mijn cap. Regendruppels dus. Ik zit om half tien pas redelijk laat op mijn fiets, maar regen zou pas vanaf een uurtje of een in de middag worden verwacht. Dit kon nog wel eens een vervelende dag worden, want het is bovendien ook koud. Gauw trek ik een oranje fluorescerende hoes over mijn rugzak ter bescherming van de inhoud. Armstukken heb ik dan al om en ook de kniewarmers doen hun dienst. Ik ga in dikke mist en nat weer de Furkapas op, een andere keuze heb ik niet.
Twee reusachtige Alpencols moeten nog bedwongen worden voordat ik zaterdag weer op de trein stap richting huis. De Furkapas is de eerste en ik kijk er naar uit, de Grimselpas is de tweede en die ligt eigenlijk gewoon vervelend in de weg. Vorig jaar heb ik de Grimsel ook al gedaan, dus erg nieuwsgierig ben ik er niet naar. De Furka daarentegen zou de pas moeten zijn die bij iedereen hoog op het verlanglijstje staat. En al zegt de naam je zo op het eerste moment mogelijk niets, het kan haast niet anders of je hebt ooit al beelden van deze berg op je netvlies gehad. Behalve dat de Franse rivier de Rhone hier zijn oorsprong heeft (Rhonegletscher), is de berg - bijna 2.500 meter hoog - beroemd om twee eigenaardigheden.
In 1964 maakt heel de wereld kennis met de Furkapas als Sean Connery er als James Bond er een epische achtervolging beleeft, uiteraard in een Aston Martin. Special agent 007 hijgt voor kilometers lang Auric Goldfinger in zijn nek, geschetst in een schitterend decor van Zwitsers berglandschap. In de bocht waar Bond uitstapt (beschoten wordt) en langs de vele haarspeldbochten naar beneden kijkt op Goldfinger, is nu een straatnaambordje geplaatst: James Bond Str. Ik kom er tijdens de beklimming van de Furkapas langs en houd er uiteraard mijn benen stil. Ik ken de wereldberoemde filmscène en kan het niet laten zelf even in het personage van Bond te kruipen. Als niemand kijkt doe ik een vluchtige pief-paf. In twee takes ben ik tevreden met het geschoten materiaal, volledig zonder green screen.
De Furkapas staat verder bekend om een hotel dat al jaren leeg staat, maar gehypet wordt onder fietsers en motorrijders. Het Belvedere Hotel bevindt zich drie kilometer onder de top aan de westzijde en levert zulk uniek fotomateriaal op dat iedereen daar inhoudt voor een foto. Was dit hotel nog open geweest, dan had het aan marketing weinig budget hoeven uit te geven want zelfs de Toren van Pisa wordt minder gefotografeerd. Het is dan ook een drukte van jewelste in deze haarspeldbocht, temeer omdat aan de overkant de ingang van de Rhonegletscher zich bevindt. Ieder jaar hakt men daar een (steeds kleiner) stuk uit het ijs en creëert men er een grot voor toeristische doeleinden. Zowel de grot als gletscher heb ik niet gezien, druk in de weer met camera en statief. Als mijn fotoshoot gelukt is, staan zeker vijftien mensen met verbazing te kijken hoe een eenzame fietser zichzelf portretteert. Het resultaat mag er zijn: niemand anders op de plaat!
De regen heeft zich gelukkig niet helemaal doorgezet op een flinke hoosbui na toen ik een bak koffie zat te drinken op de top. Het miezert de hele dag een beetje door, maar niet zo erg dat het vervelend is. Ik besluit om al even een kijkje te nemen bovenop de Grimselpas en voeg daarmee vijfhonderd hoogtemeters extra toe. Ik ben teleurgesteld als ik net als verleden jaar bovenop wederom geen hand voor ogen zie. Hele dikke mist verbergt een mooi uitzicht, denk ik. Vrijdag een nieuwe poging, want aan dezelfde kant van waar ik gekomen ben, daal ik ook weer af. Ik bereik mijn hotel tien kilometer verder in relatief droog weer, vijf minuten later plenst het. Dat wordt ook de hele vrijdag voorspeld.
