Vijftig, hooguit zeventig meter is het zicht. De Grimselpas is me vrijdag opnieuw, voor de derde keer op rij, slecht gezind. Sokken en schoenen zijn doorweekt van de regen en opspattend water terwijl de rest van mijn lichaam rilt van de kou. Vocht komt inmiddels ook de binnenkant van de winterhandschoenen binnen, terwijl ik bij een korte controle merk dat mijn achterlicht out of battery is. Twaalf dagen lang is alles heel voorspoedig gegaan zonder echte lichamelijke ongemakken en materiële pech, maar op de laatste fietsdag moet er even uit een ander vaatje worden getapt. Al is dat aan deze Hollander wel besteed.
De laatste fietsdag staat eigenlijk volledig in het teken van weer terugkeren naar Interlaken, daar waar op zaterdag de trein naar huis vertrekt. Al bij het ontbijt merk ik dat het weer misschien nog wel slechter is dan voorspeld, want het komt met bakken tegelijk uit de lucht. Ik heb er geen hekel aan om in de regen te fietsen, maar regen bij vertrek probeer ik altijd toch wel te vermijden. Een half uur later is er van echte regen gelukkig al niet echt sprake meer en miezert het een beetje. Vol vertrouwen stap ik op mijn fiets, deze laatste dag wordt een makkie!
Bij vertrek speel ik direct al met de gedachte om nog een keer de Furkapas te beklimmen alvorens ik koers richting Interlaken zet. Het is wel zo een mooie klim dat ik waarschijnlijk spijt ga krijgen als ik het niet doe. Zes kilometer lang (dat is bergop ruim een half uur rijden) heb ik er tijd om over na te denken. Als ik in Gletsch eenmaal voor de keuze sta om linksaf naar de Grimselpas te sturen of rechtsaf richting de Furka, ben ik er in mijn hoofd nog niet uit maar mijn stuur gaat naar rechts. Nooit zal ik spijt krijgen dat ik de Furkapas toen die ene keer niet voor een tweede keer heb gedaan. Hotel Belvedere zie ik niet liggen, net als de Grimselpas gaat ook de Furkapas volledig gedekt onder een dikke laag mist. Of eigenlijk zijn het wolken vol met druppels regen. Als ik er doorheen fiets regent het dan ook niet echt, wel wordt ik zeik en zeiknat. Bovenop de top van de Furka is het rustig, ook bij Belvedere is dit keer niets te doen. Er zijn kennelijk niet heel veel meer mensen zoals ik die in dit weer voor de lol een bergpas op gaan.
Als in de afdaling terug naar Gletsch de zon zich even laat zien, heb ik stille hoop dat het weer nog een beetje opklaart. Het is tegen beter weten in, ik heb de weersvoorspellingen gezien. In Gletsch is van de Grimselpas helemaal niets te zien, maar ik men inmiddels de weg, wat me te wachten staat en stuur naar rechts. Zes procent, zeven procent, acht procent en dat zes kilometer lang. Het zijn de laatste echte klimkilometers die mijn benen krijgen te verteren. Die zijn na twee weken nog altijd goed en eigenlijk waren alleen de benen op de eerste dag (die van de Sustenpas) zwaar. Na een half uurtje klimmen ben ik boven. Ik hoop de Grimselsee te zien, maar in werkelijkheid zie ik geen hand voor ogen. Net als de twee voorgaande keren bovenop de Grimsel is het zicht ronduit slecht. Een prettige afdaling zit er niet in vandaag.
De zon krijg ik vrijdag niet te zien. Sterker nog, ik krijg helemaal niets te zien. Terwijl het druilen inmiddels over is gegaan tot serieuze regen, daal ik in dichte mist ruim dertig kilometer af naar Meiringen. Ik zie eigenlijk bijna niets, maar de regen doet zo pijn tegen het hoofd dat toch de bril weer opgaat en het resultaat is dat mijn zicht met nog eens ongeveer tien meter verslechtert. Ik houd mezelf voor dat ik op duizend meter hoogte wel uit de mist zou moeten zijn en dat het vanaf daar wat makkelijker wordt, maar ook dat blijkt een misrekening. Het klaart namelijk niet op, nergens.
Als ik echt natter dan nat bezig ben aan het laatste stuk van Meiringen naar Interlaken, begin ik zowaar plezier in de dag te krijgen. De route aan de noordzijde van de Brienzersee is heerlijk om te fietsen. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat het niet meer droog wordt en dat ik de zon niet te zien ga krijgen, en stel me als doel dat ik voor de aftrap van Frankrijk tegen Uruguay gedoucht en al op mijn hotelkamer wil liggen. Dat lukt. Met 35 kilometer per uur trap ik de laatste dertig kilometer langs een van beide meren weg. Ik heb het koud maar kan genieten, van de regen en opspattend water heb ik niet echt last. Ik denk terug aan het keuzemoment van de Furkapas: als ik toen direct linksaf zou zijn gegaan, was mijn dag dan beter geweest? Ik zou in ieder geval voor altijd spijt hebben gehad van toen die ene keer dat ik niet...
