Dat wat een relatief makkelijke en vlakke overgangsetappe van Mooslarque naar Thun had moeten worden, is woensdag uitgedraaid op een helse martelpartij. Liefst honderdvijftig kilometer, vijftienhonderd hoogtemeters en tien verstreken uren stonden er aan het einde van de dag op de teller. Maar het doel is bereikt en in Thun - wat een schitterend stadje is dat - heb ik heerlijk geslapen. Met frisse zin start ik vandaag aan de echte Alpen.
Sinds het vertrek uit Helenaveen op dag twee heeft elke etappe me ongeveer vijftienhonderd hoogtemeters gebracht, minimaal. De Sella Ronda in de Italiaanse Dolomieten, die ik ruim een maand gelden fietste met Rob en Nico, telt 1.650 hoogtemeters. Dat rondje is 55 kilometer! Ik zit hier nu dus al ongeveer zes dagen op rij een soort van Sella Ronda te fietsen gekoppeld aan extreem lange afstanden. Alleen en bepakt. Ik weet niet wat fijner is, kort of lang. Bovendien, ik zou er niet meer over schrijven, het weer begint in al zijn positiviteit nu ook een beetje door te slaan. Zo erg dat ik er last van krijg.
Woensdag heb ik onderweg vier keer een waterijsje gekocht. Het is een ideale manier om je temperatuur even wat naar beneden te krijgen, maar verder is het ook gewoon lekker en zit het boordevol suikers. Vooral het afkoelen is een serieus probleem aan het worden en dat zal de komende weken een nog wel grotere rol gaan spelen. Een oude kwaal speelde zich gisteren immers op, want als de temperatuur maar lang genoeg boven de dertig graden blijft, krijg ik enorm last van brandvoeten. Dat doet zo zeer dat je nauwelijks meer op de pedalen kunt staan.
En dus vond ik mezelf op veertig kilometer van Thun terug in een badkuip vol met ijskoud water. Daar heb ik zeker tien minuten ingezeten alvorens ik me opmaakte voor het laatste stuk. De schoenen wat losser afgesteld, nog één waterijsje naar binnen gegooid en fietsen maar. Het grote voordeel was op dat moment dat Thun relatief laaggelegen ligt en dat ik nog een mooie afdaling voor de boeg had. Zeker de laatste twintig kilometers gingen daarom erg snel en was ik nog redelijk op tijd bij mijn (dure) Bed and Breakfast.
Maar dat Thun zo relatief laag ligt, heeft natuurlijk ook een nadeel. Want ieder voordeel heb nou immers z' n nadeel. Ik moet vandaag een begin maken om de echte Alpen over te raken en die zijn allesbehalve laag. De Grimselpas gaat het decor zijn waar ik mijn fiets vandaag tussendoor steek. Het worden eerst zestig kilometers cruisen naar Innertkirchen - makkelijk en vlak - alvorens daar het echte werk start. De klim naar de Grimselsee is bijna dertig kilometer lang en daarin overbrug ik vijftienhonderd hoogtemeters. Dat is zwaarder dan een rondje Sella.