Er zit een man in het restaurant en die ziet er heel gek uit. Er zitten wel meer mannen in datzelfde restaurant die er heel gek uit zien, maar dat ene exemplaar is heel bijzonder. Zijn neus telt wel honderd kleuren rood, zijn gezicht heeft wel tien kleuren bruin en rond zijn ogen is het nog helemaal wit. Net als op zijn voorhoofd, precies daar waar je normaal ongeveer een pet draagt. Ik kan de man heel goed zien en moet telkens weer om hem lachen. Als ik in de spiegel kijk.
Heel trots ben ik op mijn gekweekte mouwtjes, op mijn zogenaamde tanlines. Ik fiets nu bijna tien dagen steevast in de zon en dat heeft zijn vruchten duidelijk afgeworpen. Ik heb een knap t-shirt staan! Ook de streep op mijn beide benen is kaarsrecht. Precies ter hoogte van waar mijn wielerbroek normaalgesproken ophoudt, begint het bruin. Echt poepbruin. Een mooi statussymbool voor de wielrenner die er mee aan kan geven heel veel trainingsarbeid in zijn huidige vorm te hebben gestoken. Of zoals in mijn geval gewoon tien dagen plus wat extra in de Dolomieten in de brandende zon heeft gefietst.
Die streep en allerlei kleurwisselingen op mijn gezicht zien er alleen niet uit. Dat wordt de eerste drie maanden nog hard lachen op het werk en elke keer dat ik in de spiegel kijk. Een mooie herinnering aan deze expeditie, dat wel. En op het moment krijg ik een heel mooi plekje van Europa te zien. Sinds dinsdag fiets ik namelijk aan de Ligurische kust, ook wel bekend als de Bloemenrivièra! Waarschijnlijk moet ik wat vaker stoppen om de buitengezette bloemetjes te zien, maar ook met een gemiddelde van 25 kilometer per uur krijg ik er genoeg van mee. Mooi stukje Italië dat me overigens doet denken aan Tnerife. Alleen is hier alles nog mooi, jong, knap en Italiaans, terwijl het daar oud, grijs, uitgezakt en Brits is.
De Bloemenrivièra is een kleurrijke kustregio overladen met charme en rijkdom. De kustlijn is ongeveer vanaf het Franse Nice schitterend begroeid met allerlei felgekleurde bloemen en herbergt meerdere schilderachtige kustplaatsjes. Een aantal ten westen van Genoa heb ik er inmiddels gezien, of liever gezegd gehad. Ik heb dinsdag ongeveer vijftien kilometer niet echt op of om gekeken omdat ik in eerste instantie te druk was met het verkeer op de Via Aurelia en ten tweede bij elke trap die ik zette, geconfronteerd werd met vers opgelopen blaren op beide grote tenen. En dat doet zeer als je moet fietsen en de weg ook nog af en toe omhoog loopt. Ontzien is er dan immers niet bij.
Toen ik maandagavond met Saskia en Stefano de route van dinsdag doornam, werd me min of meer op het hart gedrukt om vooral ook de zee in te duiken als ik daar eenmaal was aanbeland. Een paar dingen moest ik verder onthouden. Ten eerste Nizza Monferrato, Castel Boglione en Sassello, de plaatsnamen die ik moest volgen voor een mooie route naar zee, waar telkens een splitsing zou zijn en waar dus telkens een juiste keuze gemaakt moest worden. Daarna Albissola Superiore, de badplaats waar ik de zee in zou moeten voor een heerlijke verfrissing. Vervolgens Recco voor lekker eten. En dat ik een dag later gerust La Spezia kan overslaan, want er is wel wat mooiers dan dat.
Goed. Recco heb ik niet gehaald, want na bijna honderdveertig kilometer vonden de benen het wel welletjes. Alle overige punten ben ik goed doorgekomen, inclusief de duik in zee bij Albissola. Waar ik alleen even geen erg in had (kijk je dan teveel koers op de Belg, als je dat zo zegt?) was de temperatuur van het strand. Ik heb nooit letterlijk over hete kolen hoeven lopen, maar dat moet ongeveer zo voelen. Direct beide grote tenen in de fik en daar kon een verkoelende duik in zee niets meer aan helpen. Achteraf heb ik echter geen moment spijt van deze actie, want hoe geweldig is het: na 1.650 kilometer fietsen eindelijk de zee zien. Ik had natuurlijk ook gewoon in één dag naar Zandvoort kunnen fietsen.
De dag eindigde overigens met een lekke band. Terwijl ik Genova/Genoa/Genua al was binnengetreden fietste ik net even iets te hard over een hobbeltje in de weg. Dichtbij een tankstation, zodat ik er snel een nieuwe binnenband op kon leggen, maar het geval wil nu wel dat ik nog twee reservebanden bij me heb die allebei lek zijn. En dat ik in beide het lek ook nog niet heb gevonden. Hopelijk blijft verdere pech me tot aan Rome bespaard of gaat de volgende lekke band direct ook goed lek, zodat die makkelijk te plakken is. De Via Aurelia leidt van oudsher overigens tot aan Rome. Dat betekent dat ik eigenlijk nog maar één keer linksaf moet, straks bij het verlaten van het hotel...