In De Nederlandse Toppen Top-40, een boekje over fietsen in de heuvels van Nederland, beschrijft Fedor den Hertog* de kunst van de ademhalingstechniek. Volgens hem kun je namelijk beter en langer bergop als je de buikademhaling toepast. Ook Karsten Kroon zegt dat het belang van een juiste ademhaling wordt onderschat, hij geeft er zelfs les in. Ik beheers de buikademhaling niet, althans niet dat ik weet. Een andere wijsheid van Den Hertog, die van dat je niet tegen een berg op fietst maar er overheen fietst, gaat vrijdag ook al niet op.
Nergens is de uitdrukking ergens als een berg tegenop zien voor mij beter van toepassing dan vrijdag. Het wordt een bijzondere dag, want eindelijk ga ik de klim naar Tre Cime di Lavaredo - of Drei Zinnen - maken. Het is een berg die al lange tijd op mijn lijstje staat, waar ik erg naar uit kijk vanwege het natuurlijke schoon, maar waar ik ook enorm tegenop zie. Ik twijfel of ik het kan. Of mijn knieën wel sterk genoeg zijn, of mijn verzet licht genoeg is, of mijn ketting het wel houdt. Maar dat ik hem echt wil en dus ga doen, dat staat vast.
Over Tre Cime di Lavaredo fiets je niet heen, maar daar fiets je dus echt tegenop. Deze indrukwekkende drie toppen Dolomiet zijn een bezienswaardigheid an sich, zo blijkt ook uit de file van motorisch verkeer dat op dezelfde weg als ik naar boven wenst te gaan. De laatste vier kilometer, als de weg enorme stijgingspercentages aan neemt, is voor hen een tolweg. Fietsers mogen gratis door. Na een heel korte afdaling begint het gezwoeg. Fietsen is geen fietsen meer maar harken, stampen en slingeren geworden. Beetje bij beetje kom ik dichter bij de top die je al die tijd kunt zien liggen. Op sommige bergen werkt dat heel demotiverend, maar hier geeft het me een stimulans.
Dertien, veertien, dertien, vijftien, kraak, piep, piep, zucht, vijftien, zestien, veertien, dertien? Het zijn de duizelingwekkende cijfers die het stijgingspercentage aangeven vanaf hier. Niet eerder trapte ik zulke stroken zo lang achter elkaar onder me weg. Van eventuele ademhalingstechnieken blijft op de Tre Cime di Lavaredo helemaal niets meer over. Ik houd gelijke tred met twee Duitsers uit Frankfurt. Zij gaan ook langzaam, logisch, wie niet. Op een stuk van tien procent moeten we alledrie lachen. We zeggen niets maar bedoelen hier hetzelfde: nog nooit ging tien procent zo makkelijk, het lijkt wel vlak. Ik probeer er niet aan te wennen, zaterdag is tien gewoon weer loodzwaar.
Het uitzicht bovenop is schitterend, tenminste als je het vermogen hebt om tussen de vele mede toeristen door te kijken. Het lijken wel mieren. De meeste van hen beginnen bij Rifugio Auronzo (het restaurant bovenop) een hike naar een andere plek van waaruit het zicht op de Drei Zinnen nog veel beter is. Met de fiets kom je eigenlijk niet verder dan een plek waarop je maar Zwei Zinnen ziet. Ach, de weg ergens naar toe is vaak mooier dan de bestemming. Ik twijfel vandaag of dat hier ook echt waar is. Maar de knieën en de ketting hebben het gehouden, het bedwingen van Tre Cime voelt als een echte overwinning. En het zal me niet gauw meer ergens te steil gaan bergop.
* Fedor den Hertog was een Nederlands wielrenner die in 1974 prof werd. Hij heeft zijn amateurcarrière als beroepsrenner nooit geëvenaard. Fietste over bergen in plaats van er tegenop, en door de wind in plaats van er tegenin. Veel makkelijker!