Er zit een kraak in mijn fiets. Eigenlijk is het meer een tik, of beter nog een tok. Ik heb geen idee waar het opeens vandaan komt, maar zondagochtend zat het er. Bij iedere pedaalslag op links: tok, tok, tok. Zou ik te veel van het materiaal hebben gevraagd op de steile stroken van de Zoncolan? Of heeft mijn fiets gewoon een beurtje nodig. Behalve twee keer verse biologische olie op de ketting, heb ik er twee weken niets aan gedaan. Weer en wind heeft het ding gezien en bijna duizend kilometer is er in tussentijd afgelegd. En ik heb er nog niet eens een doekje overheen gehaald.
Ik vind die tok in mijn fiets vervelend en het houdt me onderweg nogal bezig. En is het de trapper, de crank of toch de trapas? Ik kan mijn vinger er niet op leggen en heb voor een uitgebreid onderzoek ook helemaal geen tijd, want er moet zondag direct weer geklommen worden. Vanaf Paluzza start de klim naar Passo Monte Croce Carnico, dat is de dure Italiaanse benaming voor Plöckenpass. Ik zit weer in tweetalig gebied en bovenop de pas zal ik zelfs Oostenrijk weer binnengaan. Aan de Plöckenpass mis je niets. Het is een vervelende, drukke weg. Aan het einde zit een op zich wel aardige tunnel- en bochtenpartij, maar verder geen bijzonder uitzicht of iets om te onthouden voor later. Het is zeventien kilometer zwoegen met bij elke omwenteling die lichte, maar duidelijk hoorbare tok.
Het is in de afdaling van de Plöckenpass (vreselijk asfalt aan Oostenrijkse zijde) wanneer het mankement zich lijkt te verplaatsen van links naar rechts. Zolang ik de benen maar stil houd is er niets aan de hand, maar wanneer ik mijn trappers in hun achteruit ronddraai dan hoor en voel ik elke keer op hetzelfde moment een tik. Geen tok, maar duidelijk een tik. Er lijkt echt iets kapot maar ik heb nog steeds geen idee wat het is. In het dal doe ik een mini-onderzoek maar ik kan niets vinden. Het ontbreekt me hier uiteraard ook aan het juiste gereedschap. Ieder schroefje van mijn fiets kan ik loskrijgen, maar een cranksleutel heb ik natuurlijk niet bij me. Wanneer heb ik die nou serieus voor het laatst gebruikt?
Als ik inmiddels de nietszeggende klim Gailsbergsattel voorbij ben en na twintig kilometer dalen richting Lienz net ben gestart aan de Iselsbergpass (kun je ook vergeten), is ook tok weer terug. Ik heb nu tik en tok en het euvel is dus overduidelijk nog niet als vanzelf opgelost. Omdat mijn trappers hun primaire taak nog wel gewoon verrichten, namelijk het aanjagen van de ketting, leg ik me er min of meer bij neer. Af en toe voel ik of tik er nog zit, maar die geeft telkens braaf terug als ik hem roep. Het houdt me zo een mooie dag bezig, waarop toch weer mooi negentig kilometer is afgelegd in overwegend prima weer. En omdat ik voor een onweersbuitje heb geschuild in een gelateria, ben ik in ieder geval bijna droog over.
Qua fiets en tik en tok ga ik er voor het gemak en mijn gemoed maar even vanuit dat het uiteindelijk een mankement van niets is, iets dat zich thuis makkelijk laat oplossen. En dat de situatie maandag niet verslechtert, want de boel moet nog één dag heel blijven. Maandag staat het slotstuk van deze trip op de planning met de beklimming van Grossglockner Hochalpstrasse. Het wordt hondenweer en in ieder geval dus memorabel. Hoewel het maar een klein stukje van in totaal minder dan vijftig kilometer wordt, zal de lucht allesbepalend zijn voor het succes van de dag. En tik. En tok.