Waar de zee precies overgaat in lucht kan ik niet zien. Het is tamelijk mistig als ik voor het eerst de Alto de Jaizkibel per fiets bestijg. Alles om me heen geeft de indruk dat het hier vaak en vooral veel regent. Zelden fietste ik in zo'n groene omgeving als vandaag. Ik heb zojuist het zuidelijkste puntje van Frankrijk verlaten voor Spaans Baskenland. De plaatsnamen op de bordjes komen me allerminst bekend voor. San-Sebastián heet opeens Donostia, en zij ligt achter de Jaizkibel. Er op, en er over!
In de eerste tweehonderd stijgende meters naar de supermarkt in Hendaye - waar ik twee nachten verblijf - voelen mijn benen opmerkelijk goed. Ik verwacht stramme spieren na een treinreis van vijftien uur, maar niets is minder waar. Ik vul mijn bidons met water van Evian, laat me de eerste van twee chocoladebroodjes goed smaken en verwerk vluchtig een banaan. Het ronduit karige ontbijt van mijn hotel is daarmee aangevuld. Later zal blijken of het genoeg is voor een dag op de pedalen. Vol goede moed vertrek ik. Het is droog.
Pas na goed tien kilometer, als ik via Hondarribia de voet van de Jaizkibel bereik, merk ik dat ik hoofdpijn heb. Gister overduidelijk veel te weinig gedronken. Ik spreek met mezelf af het rustig aan te doen, het is hier immers geen Tour de France. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik zelfverzekerd iemand passeer om kilometers later totaal geparkeerd zelf ingehaald te worden. Dat gaat me vandaag niet gebeuren.
Toch klim ik harder omhoog dan twee coureurs die ik al in de eerste kilometer 'te grazen' neem. Ik fiets een lekker tempo en merk dat ik mijn ritme goed te pakken heb. Ook een derde persoon gaat voor de bijl. Ik begroet hem met een zacht 'bonjour', waarna er iets in het Spaans wordt teruggemompeld. Die fout maak ik niet weer en dus wordt de volgende fietser ingehaald onder de klanken van een opgewekt 'hola'. 'Aupa!, krijg ik terug. Ik herken de aanmoedigingskreet vanuit het voetbal.
Ik kom verder niemand meer tegen. Tussen het geluid van krekels op links en de zee op rechts, peddel ik me een weg naar boven. De Aupa Antons en Aupa Txurruka's op het wegdek wisselen zich in hoog tempo af. Wielergek Baskenland eert haar helden kennelijk groots, als het profpeloton een week na de Tour de Jaizkibel aan doet in de Clásica San-Sebastián. Voor mij is de Jaizkibel gewoon de eerste berg van velen. Misplaatste euforie maakt zich van mij meester als ik, voor ik er erg in heb, de top bereik. De Jaizkibel met zijn 442 meter hoogte (al zegt het bordjd 455 meter), kan ik afstrepen. Nog slechts 34 cols in deze Transpyreneeën Tour te gaan. Ze zijn allemaal hoger. de Jaizkibel is slechts een infietsklimmetje.
De afdaling naar Donostia is zoals de beklimming. Prachtige vergezichten wisselen elkaar af. In de oceaan liggen twee vrachtschepen voor anker. Zij moeten wachten op hun indrukken van San-Sebastián. Die van mij zijn zoals je het mag verwachten van de Europese culturele hoofdstad van 2016. De stad bruist en op de boulevard is het druk. Vier jongemannen spelen volleybal op het strand. Een dozijn surfers trotseert de golven van Biskaje, radegeslagen door een in elkaar verstrengeld verliefd stelletje. Daarachter staat de man met zijn fiets. De zon breekt door. De armwarmers gaan af. Zijn hoofdpijn is weg.