Thuis in Raalte zit nu iemand die me vervloekt. Ik ben zo rood als een kreeft. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, maar dat is voor mij niet genoeg. Tegen beter weten in heb ik alle goedbedoelde moederlijke adviezen naast me neergelegd. Een busje zonnebrand is te zwaar op de rug, zo luidt mijn stelling bij vertrek. Morgen fiets ik naar de winkel om er alsnog één te halen. Factor honderd als het kan.
Het kan wellicht komen door de temperatuur ín de supermarché, maar als ik zondag een stap buiten de deur zet is het snikheet. Ik heb nog geen inspanning geleverd of het zweet gutst me van de kop. De twee chcoladebroodjes ter aanvulling van het ontbijt, smelten in mijn hand. Het water is al lauw als ik het van fles overgiet in mijn bidons. Een halve liter Red Bull verdwijnt net als een kleine tube vaseline in mijn tas. Geen moment denk ik eraan de supermarkt opnieuw binnen te gaan voor de thuis al zo zwaar aangeraden zonnebrand. Zon is lekker. Dit weer is waar je op hoopt als je een fietsvakantie naar de Pyreneeën plant. Stralend, geen wolkje aan de lucht. Het wordt een fijne dag. De armwarmers gaan af en dat is een grote fout.
Mijn rit richting Saint-Jean-Pied-de-Port start met een aantal kilometers door Hendaye, gevolgd door een heuvelachtige weg richting St. Jean-de-Luz. Een schitterende badplaats met leuke haven en dito boulevard. De terrassen zitten om half elf al bomvol. Mensen lezen een krant en drinken koffie. Ik trap er niet in. Franse koffie is niet te drinken, zo heb ik geleerd. Ik fiets rustig door en na een flauwe bocht naar rechts zie ik voor het eerst een bordje van de 'Route des Cols'. Die moet ik dus volgen, dan komt het goed. Geen enkele meter is vlak.
Na twintig kilometer de eerste echte klim van de dag. De Col de St. Ignace stelt niets voor. Toch laat je de Holterberg voor wat het is als ze beide naast elkaar zouden liggen. Na drie makkelijke kilometers ben ik boven, het stikt er van de Duitsers. Bij het café bestel ik koffie, mijn tweede fout van de dag. Niet te drinken, ik ga haast verlangen naar de bak pleur van op het werk. Ik spoel weg met een koude cola en zet de afdaling in naar Dantxarinea. Daar gaat Frankrijk over in Spaans Baskenland en start de beklimming van de Col d'Otxondo.
Op papier is de Col de Otxondo een makkelijke klim. Vandaag geeft hij me niets mee. Ik kijk op mijn fietscomputer en zie dat het 28 graden is. Bidon één is reeds leeg, de tweede moet ik bewaren voor de Puerto de Izpegui. De halve liter Red Bull stel ik me in het vooruit als beloning op de top, maar het duurt een eeuwigheid voor ik daar ben. Iedere zweetdruppel die van mijn pet op één der beide armen kletst, voelt als aangename verkoeling. Mijn armen maken nog net geen sissend geluid. Dat doen kolen in de barbecues op de top wel. De Otxondo blijkt een openbare picknickplaats. Ik beloon me met mijn beloofde halve liter Red Bull. De energydrank is zo lauw als het maar kan zijn. Net als Franse koffie, niet te drinken.
De afdaling naar de Izpegui is langgestrekt met rechte wegen. Ik weet zeker dat ik Nibali hier wel bij kan houden. De weg naar de top van de Col de Izpegui is kronkelig, maar de klim is goed te doen. Bovenaan bestel ik een cerveza, ik krijg Amstel Bier. Het is fout nummer drie, want het pilsje zakt in mijn kuiten voor de laatste twintig kilometer. Ik ben niet vooruit te branden richting Saint-Jean-Pied-Port. Zoals gezegd is er hier geen enkele meter vlak en dat ben ik rond vier uur al weer goed vergeten. De laatste driehonderd meter naar Villa Goxoki gaan tegen vijftien procent. Ik slinger.
Aangekomen bij mijn overnachtingsplek word ik hartelijk begroet. Een hond komt me uitgebreid besnuffelen. Hij laat zich knuffelen, ik geef hem een aai. Een ouder echtpaar dat ik niet kan verstaan komt naar buiten met een blikje Kronenbourg. Men weet van mijn komst. Als ik mijn fietshandschoenen uit doe, moeten ze lachen. De zon heeft vandaag zijn werk gedaan. Hier krijg ik last van. Morgen gaan de armwarmers weer aan, houd ik mezelf voor. Al wordt het honderd graden! Of ik koop een busje zonnebrand.