Het contrast met gisteren is groot. Nogal. Waar de Lenzerheidepass maar eigenlijk vooral de Wolfgangpass me niet echt konden bekoren, hoe anders is dat vandaag. Ik fiets zeventig kilometer lang op de mooiste autoweg van de wereld. Dat is niet omdat ik dat vind, maar dat is omdat de heren van Topgear (de originele) dat vinden. En als zij dat vinden, dan is het zo. Het moet gezegd, vanaf Davos over eerst de Fluëlapass en daarna de Ofenpass is het ook werkelijk prachtig en dat gecombineerd met goede benen maakte de vrijdag tot een superdag.
De moraal is sowieso super. Sinds de eerste zeer vermoeiende dag (wellicht zat de treinreis nog in de benen) gaat alles eigenlijk zeer voortvarend. De route is fantastisch, het weer is heel erg prettig, het bier smaakt eigenlijk altijd goed alsmede de vele hamburgers, én ik loop inmiddels voor op schema. Na zes fietsdagen liggen er inmiddels elf cols achter me (check), meer dan elfduizend hoogtemeters en ruim 550 kilometer. De uitgestippelde totaalroute is minder dan duizend kilometer en ik heb nog exact zeven fietsdagen te gaan. Die zijn volledig vrij te besteden zolang ik mijn trein terug naar huis op zaterdag 7 juli maar haal in Interlaken. Dat is nog best een eindje trappen en er liggen zeker nog negen cols in de weg, maar het schema lijkt ruimte te bieden voor een kleine bonus.
De hele vrijdagmiddag - ik ben vroeg over - heb ik letterlijk liggen doorrekenen wat er tot de mogelijkheden behoort. Ik weeg mijn opties: 1) gewoon als een bezetene door en dan maar een extra dag in Interlaken; 2) geen consessies aan de route maar alles op een iets lager tempo; 3) slapen in Bormio en de Passo di Gavia als extraatje; 4) slapen bovenop de Stelvio en de wereldberoemde 48 tornanti als bonusklim. Hahahaha, wat? Slapen bovenop de Stelvio? Je bedoelt als slapen op 2.750 meter hoog met zonsopkomst (zoals toen bij de Ventoux) en zo? Bij het opkomen van het laatste idee zijn alle opties eigenlijk al direct gewogen. Opties een, twee en drie zijn kansloos, hoe graag ik de Gavia vanuit Bormio ooit misschien nog wel wil doen. Alles nóg een keer doorrekenen dan maar. Zie ik nergens iets over het hoofd? Nee? Fuck. Snel booking.com checken voor de opties en prijzen aldaar: 62 euro voor de nacht, en het avondeten zal niet veel goedkoper zijn. Ik ga ervoor!
Nu de nacht voor morgen reeds is geboekt (ik doe dat eigenlijk altijd pas op de dag zelf), kan ik me ook mentaal voorbereiden op de klimkilometers van morgen. De top van de Stelvio is vijftien kilometer trappen vanuit hier: Santa Maria val Mustair. Klinkt makkelijker dan het is, want het is vijftien kilometer tegen negen procent. Dat gaat pijn doen en met volle bepakking mag ik daar zeker twee uur voor uittrekken. Dat betekent dat ik om elf uur bij mijn hotel ben. Zou het een goed idee zijn om al mijn tassen daar alvast te droppen, vervolgens af te dalen naar Prato en daarna zonder bepakking de Stilfserjoch (zo heet ie vanaf daar) net als in 2014 nog eens te beklimmen. Ik weet hoe mooi die is, hoe zwaar ik hem toen vond en hoe lang ik er over heb gedaan. Dit klinkt als een verrekte goed idee, althans op het moment van schrijven (met twee halve liters bier achter de kiezen).
Terugkijkend naar vandaag heb ik echt genoten op de fiets! Ik ben aan alle kanten verbrand, maar het voelt op zijn Belgisch vooralsnog als zonder erg. Vooral mijn kuiten lijken het flink te verduren hebben gekregen. Heeft iemand die dingen ooit ingesmeerd? Zoals je normaal bij wielrenners het shirt kunt aanwijzen op hun armen, zo zie je bij mij de sokken duidelijk zitten. Het is geen gezicht, maar ik ga ze morgen en de dagen er na wel weer op precies dezelfde hoogte afstellen als de andere dagen. En ik ga me insmeren met goedkope zonnebrand van een jaar oud. Er staat immers nergens op het busje van de Albert Heijn dat de inhoud het na een jaar tijd niet meer doet. En al doet het spul het niet, ik doe morgenavond sowieso geen oog dicht. Ik slaap bovenop de f*cking Stelvio!