Op de twee bergen van vandaag is grootse wielerhistorie geschreven in de dopingjaren negentig. Door een Deense bedrieger en een held uit Texas, Amerika. Inderdaad. Lance Armstrong is voor mij nog steeds een held. Gekscherend zeg ik wel eens dat we feitelijk even zoveel keer de Tour de France hebben gewonnen, maar wat The Boss heeft laten zien op de fiets is ongekend. Eén van zijn succesverhalen ligt op Hautacam, een ander op Luz-Ardiden. Ik doe ze vandaag allebei!
Voor de niet wielerliefhebber, een kleine heads-up. Lance Armstrong is eind jaren negentig genezen van teelbalkanker en maakt een imposante comeback als wielrenner in het profpeloton. Hij wint zeven keer de Ronde van Frankrijk in een door doping geregeerd wielerlandschap. Hij bedriegt zelf het beste van allemaal. Maar doping of niet, niemand houdt hem bij. Door klein te schakelen vermorzelt hij de concurrentie en wint hij - hardrijder van origine - zelfs de mooiste bergetappes. Franse skiskations waarvan je de naam nog niet eerder hebt gehoord worden op de kaart gezet.
Eén van die stations is Hautacam. Het is een dertien kilometer lange weg tegen ongeveer acht procent, buitencategorie. Omdat je dezelfde route heen als terug moet, is dit geen col. En dus zit deze beklimming niet in de officiële gids van de 'Route des Cols'. Het is echter het verleden van de Tour de France dat mij hier vandaag naar boven blaast. Zonder doping, zonder afstappen. Zonder bepakking. Omdat ik toch via dezelfde weg weer naar beneden moet, pik ik mijn zadeltas van zeventien liter later wel op. Dat is okee volgens de hoteleigenaar, die me erg veel plezier op Hautacam wenst. Hij trekt een vies gezicht.
De Hautacam is werkelijk waar een beest. Vanaf meter één heb ik mijn kleinste voor en grootste kransje achter gebruikt. Het is dan ook te lachwekkend voor woorden dat Bjarne Riis hier in 1996 op het buitenblad de basis voor zijn Tourzege legt. Niet fietsliefhebbers: dit is verplicht Youtube-opzoekmateriaal. Wielerliefhebbers: jullie weten waarover ik het heb. Ik meen de plek van Riis' demarrage te herkennen tijdens mijn klim. Heel stoer schakel ik bij. Tien meter later schakel ik terug. Ik kan wel een extra bloedzak gebruiken wil ik hier als eerste boven komen.
Dat denkt Armstrong in 2000 ook als hij opgaat voor zijn derde Tourwinst. In de regen fietst hij zijn grote rivaal Jan Ullrich op meer dan vier minuten, de rest van die Tour is saai. Net als Ullrich. Zonder doping rijd op deze zonnige dag mijn eigen tempo naar de top. In gedachten zie ik Riis en Armstrong sprinten voor de zege. Bovenop Hautacam haal ik ze beide in, want Hautacam is niet mijn eind skistation. De weg loopt een kilometer tegen zeven procent door naar de Col de Tramassel. Daar kom ik als eerste met de handen in de lucht boven. In de verste verte geen Riis, Armstrong of Ullrich te bekennen.
Haast Cruyffiaans, maar deze is van mezelf: "De grootsheid van een klim zie je pas in de afdaling." Wát een steile stukken. Ben ik hier zojuist tegenop gereden zonder een voet aan de grond te zetten? Ik vrees van wel. Op Luz-Ardiden ervaar ik exact hetzelfde gevoel, al moet ik hier onderweg noodgedwongen uit de pedalen om 'vers' water uit de berg te tappen. De beklimming is van gelijke aard aan die van Hautacam, dankzij de vele haarspeldbochten alleen vele malen mooier. Het is opnieuw een beroemd epos van Lance Armstrong dat me hier motiveert. Namelijk dat van 2003.
Luz-Ardiden is op 21 juli 2003 bezaait met Spaanse Basken. Zij komen voor hun lokale held Iban Mayo. Vandaag de dag zijn hun aanmoedigingen nog steeds in grote witte letters duidelijk zichtbaar op het asfalt. Mayo fietst met Ullrich en Armstrong op kop als laatstgenoemde tegen de vlakte gaat. Zijn stuur is verstrengeld geraakt in een Baskisch etenszakje. Ullrich en Mayo profiteren niet, maar wachten - wel zo eerlijk in een tijd vol leugens en bedrog - op Lance. Als Mayo later versnelt kan Ullrich niet volgen. Armstrong wel. Hij wint de etappe naar Luz-Ardiden overtuigend en gaat op voor zijn vijfde tour.
Mij wacht morgen etappe vijf. Verschil moet er zijn.