Mensen zijn te verknocht aan hun mobiele telefoon en dan waarschijnlijk aan hun sociale media. Ik doe daar zelf heel erg graag aan mee, tot op zekere hoogte. Je kunt ook te verzot zijn op je mobiele telefoon, dat je een gevaar voor anderen in het verkeer begint te vormen. Vrijdag reed ik bijna een meisje aan, omdat zij, niet ik, te druk was met haar mobieltje. Toen we oog in oog stonden kon ik geen kant meer op en alleen afstappen was nog een optie. Dat dat midden op de Ponte Vecchio gebeurde laat ik even buiten beschouwing. Ik kon daar sowieso nauwelijks een kant op. Maar voetgangers zouden zich wat vaker moeten beseffen dat zij ook onderdeel van het verkeer zijn.
Volgens Wikipedia is de Ponte Vecchio (oude brug) een beroemde middeleeuwse brug over de rivier de Arno in Florence. De brug is vooral bekend door de winkeltjes van juweliers die zich op de brug bevinden. Op één niveau hoger dan de brug bevindt zich de Corridoio Vasariano. Deze gang van ongeveer één kilometer is in opdracht van Cosimo I de' Medici gebouwd door Giorgio Vasari en had tot doel dat de leden van de familie de' Medici van en naar hun paleizen Palazzo Vecchio en Palazzo Pitti konden gaan zonder zich onder het volk te hoeven begeven.
De familie de' Medici heerst al lang niet meer over Florence (en Milaan), maar er loopt nog wel steeds heel erg veel volk over die brug. Ik vraag me af of er ook wel eens wat wordt verkocht door die juweliers. Het is natuurlijk heel interessant om te laten zien dat je een horloge in de etalage hebt liggen van negenduizend euro of meer, maar zul je hem ook verkopen aan de gemiddelde toerist die nog liever afdingt op zijn derde bolletje ijs dan daar gewoon een euro voor neertelt. Als ik over de Ponte Vecchio fiets zijn het alleen maar toeristen op die brug, en opnieuw genoeg Nederlanders. "Jeetje, een wielrenner. Die hoort hier toch niet te fietsen?"
Dat klopt. Volgens mij had ik op de Ponte Vecchio niet mogen fietsen, maar in allerlei andere nauwe straatjes en steegjes wel, net als op de enkele wat grotere pleinen in Florence. Het krioelt daar zo van de mensen dat je aardig moet kunnen sturen om niet te moeten afstappen. Afstappen voor net maken van goede foto's heeft ook niet zo heel veel zin, want het is haast geen doen om bijvoorbeeld dichtbij de replica David te komen. Ik vrees dat sommige mensen dat standbeeld echter niet eens hebben gezien, omdat ze toch teveel in hun mobiel leven. Men kijkt niet meer op of om en als je ergens iets te dicht langszij komt krijg je een sneer, in het Italiaans of Nederlands.
Ook 's avonds op het terras is het opvallend hoeveel mensen er vooral met hun mobiele telefoon bezig zijn. Ik zit nu al zestien dagen alleen aan een tafeltje en probeer met mezelf af te spreken de telefoon niet te gebruiken. Dat lukt boven verwachting goed, vooral als het makkelijk naar andere mensen loeren is zoals in Florence. Een tafeltje naast me zitten echter drie meiden en kennelijk hebben ze weinig met elkaar te bespreken want allemaal hebben ze wat beters te doen. Zelfs als hun pizza's worden bezorgd denkt er één dat de telefoon nog steeds belangrijker is. Ik pak mijn telefoon en maak een notitie: stukje schrijven over telefoons!
Overigens staat sinds Pisa de plaatsnaam Roma op de bordjes, dus ik kom werkelijk dichtbij. Eén keer heb ik Roma nu op een bordje zien staan en dat was direct na het verlaten van Piazza dei Miracoli. Ik had daar linksaf moeten slaan en dan was ik vast meer bordjes tegengekomen. Ik ben daar rechtsaf geslagen, want de tussenbestemming was Florence. Vandaag (zaterdag) komt Rome wel weer meer in zicht, want de route naar Siena is ongeveer honderd kilometer in rechte lijn naar het zuiden. Ben benieuwd of het op het Piazza del Campo een beetje makkelijk fietsen is. Vanaf daar is het met een beetje geluk nog twee dagen stevig doorfietsen. Ik ben er bijna!