NOS Radio Tourflits. Tourflits... Een nog jonge jongen weet niet exact wat er gebeurt daar op die berg van de eerste categorie. Met zijn zusjes, vader, moeder en familie uit Spanje, luistert hij naar de Wereldomroep. Tourflits. Tourflits. Vanuit de reclamekaravaan heeft hij een rubberen sleutelhanger van Cofidis gekregen. Destijds een topteam in de koers. "Ze komen eraan, ze komen", gilt de puber. Vol verwachting kijkt hij naar rechts. Hij ziet nog geen renners.
Bijna twintig jaar later is hij een man. Hij bevindt zich opnieuw op die berg van de eerste categorie. Sneller dan de dagen ervoor, trapt hij zijn trappers rond. De Col de Peyresourde vanuit Arreau voelt als een heel erg makkelijke klim. Het vertrouwen in zijn fiets is, zo bergop, als nooit weggeweest. Geen kraak of piep valt er te horen. Bij hem niet en niet bij zijn fiets. Fluitende vogels en in de verte een koeienbel is het enige op deze berg. Dertien, veertien kilometer per uur geeft de fietscomputer aan. Zo snel ging de jongeman, in de kracht van zijn leven, nog niet omhoog.
Het is 1998 als ik voor het eerst kennis maak met een echte bergetappe in de Tour de France. Tot op de dag van vandaag is die ene over de Col de Peyresourde de enige bergetappe die ik live zag. Het is die dag warm, eigenlijk veel te warm om vier à vijf uur te wachten op een profpeloton. In een flits zullen ze voorbij zijn. In de kopgroep zitten mannen als Ullrich, Pantani, Jalabert, Virenque, Escartin. En Boogerd. De flits komt van rechts. "Heb je iemand gezien", vraagt zijn vader. "Ja toch zeker, die meneer in het oranje was Boogerd. En de gele trui, die zag ik ook."
Bijna twintig jaar later is de man van kwestie niet meer zo zeker van zijn zaak. Wel dat Boogerd in die ene etappe in de dopingtour van 1998 vijfde werd, dat kun je nazoeken. Of hij hem in die ene flits ook echt heeft gezien, laat zich raden. Waarschijnlijk niet. De indrukken die de tiener toen op die ene berg van de eerste categorie heeft opgedaan, worden jaren weggestopt. Na een kruisbandblessure uit het voetbal, koopt hij een fiets. Het zijn de bergen die hij zelf wil fietsen. De bergen van de Tour de France. De Peyresourde is 'een kleintje', maar met meer dan zestig tourdeelnames een heel grote om af te strepen.
Dat doorstrepen van beroemde cols gaat me niet hard genoeg. Het is feitelijk de reden dat ik van deze twee weken rust een werkvakantie maak. Groot was zaterdag de teleurstelling toen er besloten moest worden om een aantal bergen over te slaan. Om te bewaren voor later. Het kan alleen nog wel jaren duren voor ik hier weer kom. Ik wil nog fietsen in IJsland, moet nog bergen in noord en zuid Spanje, heb er nog genoeg te doen in Italië, de Vogezen is nog onontgonnen gebied en Zwitserland en Oostenrijk zijn voor mij nog helemaal nieuw. Deze jongen zit vol met plannen.
De Peyresourde heeft vandaag voor deze ordinaire colstreper echter een mooie verrassing in petto. Op drie kilometer van de top slaat er een weg rechtsaf naar de Col de Peyragudes. Deze zit niet in mijn routeboek, maar ik twijfel geen moment. Ik stuur haaks naar rechts. Geholpen door een plotselinge moraalboost beuk ik vier kilometer lang de pedalen onder mijn voeten weg. Deze klim komt me gratis toe, is te mooi om te laten liggen. Check. Plus één. Op de top ontbreekt er van alles, inclusief een bordje. Geen topfoto dus. Op de weg terug naar de oorspronkelijke klim rem ik niet. Het is overzichtelijk dalen.
Amper twintig minuten later gaat er ook een streep door de Peyresourde. Een heel positieve streep dit keer, want ik vink de klim af als zijnde gedaan. Ik bestel een cola. Ik drink deze Transpyreneeën Tour zoveel cola dat ik de 'Route des Cols' nog ga omdopen tot 'Route des Cola'. Ik stuur mijn topfoto als bewijs naar de familie-app en zeg dat ik start aan de afdaling. Tot over twintig minuten, als het goed is. Succes en doe voorzichtig aan, krijg ik terug. In een flits ben ik beneden. Daar typ ik wat ze willen lezen: 'Veilig over!'
Aangekomen in het verblijf Villa Portillon in Bagnères-de-Luchon mag mijn fiets tussen wel zes andere fietsen hangen. Die zijn van de Britse eigenaar. Gevraagd naar mijn avontuur praat ik hem in een kwartier bij. Over de onweer op de Soudet, de regen van de Tourmalet en over alle zonnestralen tussendoor. En over de geknapte remkabel. Een kleine inspectie volgt en ook hij constateert dat het bezoeken van een fietsenzaak op dit moment het beste is wat ik kan doen. Safety first! Daarna kan ik door. Over de Col de Portillon richting Perpignan. Hemelsbreed ben ik op de helft.