Als je vanuit vertrek aal ongeveer direct vijf kilometer de verkeerde kant op stuurt en je aan het einde van de dag zo'n tien kilometer hebt moeten zoeken naar de exacte locatie van je hotel, dan weet je dat je flink wat kilometers hebt gemaakt. Tel daarbij op dat het van de elf uur onderweg zijn minstens negen uur heeft geregend, en dat Go Ahead met 4-3 weet te verliezen ondanks een late voorsprong, dan weet je ongeveer hoe mijn dag er gisteren heeft uitgezien. Die valt te beschrijven met één woord en die begint met de hoofdletter K.
Maar hoe zit het ook al weer? Het gaat er in het leven niet om hoeveel tegenslagen je te verwerken krijgt, maar het gaat er vooral om hoe je daar mee om gaat toch? Bovendien, vergeleken met de beelden op tv valt het bij mij allemaal nog wel mee. Ik mag niet klagen over een zere kont als elders in de wereld mensen worden aangereden met een busje. Of mensen die hun dierbaren verloren hebben en daar nog elke dag rouwig om kunnen zijn. Ik heb slechts een zere kont en fiets de eerste vijf kilometer de verkeerde kant op.
De rest van de dag ging gisteren eigenlijk met ups en downs. Mooi om te merken hoe een menselijk lichaam een beetje in mekaar zit. Na vijf kilometer is de goesting al helemaal weg en tien kilometer later heb je de regen omarmd en lijkt niets je in de weg te kunnen staan. Als de weg vinden in Roermond dan ook nog eens stukken beter lukt dan de dag er voor in Zutphen, kon het wel eens een mooie dag worden. Ik ben vandaag op tijd bij het hotel, hield ik mezelf gister voor niet wetende wat nog komen zou gaan.
Ik heb vrijdag amper zestig kilometer gefietst of mijn lichaam lijkt helemaal leeg. Ondanks een goed ontbijt lijk ik al door mijn reserves heen. Ik houd stil bij een tankstation en neem het er eens even goed van, ik bestel een halve liter Red Bull, een Magnum, een bus Pringles en een zakje Haribo. Dat gaat allemaal in één keer op en de suikers doen wat ze moeten doen. Van kilometer zestig tot en met negentig kan ik me weinig herinneren behalve de regen, slechte fietspaden in Duitsland en dat ik best lekker heb gefietst.
Bij opnieuw een tankstation plan ik mijn volgende pauze. Telefoon en fietscomputer gaan aan de externe voeding en ik warm mezelf op met koffie. Als ik weer weg wil rijden en ik net een dikke up te pakken had omdat het nog maar veertig kilometer trappen zou zijn, kom ik tot de ontdekking dat mijn achterband lek staat. Dat is voor het eerst bij mijn nieuwe fiets. Het is dan ook even uitzoeken hoe dat in z'n werk gaat met schijfremmen, maar ik geloof dat ik binnen het halve uur alsnog weer op weg ben. Maar helemaal zeven bar is het in de achterband niet.
Blijven nog altijd die veertig kilometer staan. De benen zijn slecht en omdat ik hier door de Eiffel fiets is het ook al geen meter meer vlak. De stukken omhoog gaan heel erg langzaam, de stukken naar beneden zijn te snel voorbij. Op dertig kilometer van het hotel schrijf ik dat ik heel erg moe ben, maar op dat moment word ik geholpen door een afdaling van tien kilometer die zeer welkom was. Plots is de moraal terug, de benen lijken wat beter, het is schitterend fietsen op de Vennbahn en ondanks vijftien extra zoekkilometers naar het hotel ben ik tevreden met de dag.
Toch weer 150 kilometer gedaan, maar ik ben waar ik zijn wil. Kleine tegenslag: er is geen restaurant aanwezig. Dus geen avondeten voor mij, behalve wat mueslirepen die ik onderweg had ingeslagen. Wel een warme douche en die maakt heel veel goed. De kleren zullen straks alleen nog niet droog zijn. Zaterdag wordt opnieuw een lange werkdag!