Het is maandag nog erg vroeg als de wekker me na drie keer snoozen vertelt er nu toch echt uit te gaan. Amper onder de douche vandaan constateer ik vijf minuten later lichtelijk in paniek dat de batterij van mijn telefoon meer halfleeg dan halfvol is. Kabeltje van Ali blijkt de boosdoener te zijn, want als ik mijn mobiel op een nieuwe stroomtoevoer aankoppel beginnen de percentages op deze verder vlakke eerste etappe al gauw op te lopen. Gelukkig maar, want mijn telefoon is belangrijk onderweg. Het is mijn reisgids, navigator, fototoestel, typemachine, muziekspeler en e-reader in een. Zonder zou ik nergens zijn!
Behalve mijn telefoon, mijn fiets en mijzelf neem ik dit jaar maar weinig mee tijdens een nieuwe expeditie in het buitenlandse hooggebergte. De bepakking is tot het minimum beperkt en nog meer thuislaten kan echt niet, want dan gaat het al gauw over spullen die je onderweg nodig hebt. Of over de spullen die je liever niet nodig hebt, maar die je wel graag bij je hebt voor het geval dat. Spullen zoals een regenjas en een EHBO-kit enzo; een fietspomp, binnenbandjes, extra remblokjes. Maar de regel dat alles wat je niet meeneemt mooi is meegenomen, heb ik vakkundig toegepast. De grootste winst zit hem dit jaar in het weglaten van de iPad (vorig jaar wel mee en niet gebruikt) en in het weglaten van extra kleding. Ik ga vijftien dagen fietsen in één en dezelfde nieuwe wieleroutfit, van
Less is in het geval van mijn bepakking dus duidelijk more, maar de kunst van het weglaten heeft nog lang niet iedereen onder de knie. Als ik halverwege de treinreis richting Lausanne sporadisch een keer de ogen open heb, zie ik tussen alle koffers door het gangpad niet meer. Nu is dat ook wel een smal gangpad omdat ik per abuis tweedeklas reis dit jaar, maar toch. Ik tel bij één stel zelfs vijf koffers plus een opgerolde matras. Ik vraag me af waar ze naartoe op weg zijn, voor hoe lang ze wegblijven en wat ze nou precies allemaal in al die koffers meeslepen. Een glimlach, zeg maar gerust een buitenpretje, kan ik niet onderdrukken als mijn gedachten afdwalen naar een bepaalde Jiskefet-sketch over het inpakken van zo?n typische Turkenbus. Zoek maar op!
Van de wereld om mij heen zie ik verder niet zoveel, maar vanaf Freiburg heb ik de slaap er wel zo ongeveer uit. Ik kom tot de conclusie dat het ook in Duitsland best wel heel erg mooi kan zijn. Tot en met Lausanne is het landschap ongeveer hetzelfde met veel wijngaarden, al wordt het in Zwitserland natuurlijk wel heuvelachtiger. Ik mis geen enkele aansluiting onderweg en voor ik er erg in heb doemt het Meer van Genève op, erg indrukwekkend! Het meer scheidt in deze regio Zwitserland van Frankrijk en vormt mijn laatste hindernis van de dag. Ik kan op een boot eerder dan gepland aan boord en ben dus voor half negen in Thonon-les-Bains. Bestemming bereikt. Eten en op tijd weer het bed in, want dat moet van Joop Zoetemelk! En als de Tourkaravaan dan morgen haar eerste rustdag heeft, mag ik starten aan de Route des Grandes Alpes. A demain!
Oja, bijna vergeten. Maar voor de mensen die nieuwsgierig zijn en voor mijn eigen administratie, hierbij een poging om te vertellen wat ik dit jaar dan allemaal wél meegenomen heb. Allereerst natuurlijk mijn blauwe Canyon-fiets, slot, twee extra binnenbandjes, een tasje met mini gereedschap en een plaksetje plus een fietspomp. Dan mijn wieleroutfit: natuurlijk schoenen, drie paar sokken, twee caps, een helm en één ondershirt, shirt en broek. Verder een windjack, een regenjas, schoenen uiteraard en de gebruikelijke beenwarmers, armwarmers, kniewarmers, muts en winterhandschoenen (het sneeuwt momenteel op de top van de Iseran). Voor de rest bestaat mijn bepakking vooral uit wat kabeltjes en stekkers, casual kleding, zonnebrand en tandpasta met de klassieke tandenborstel. Niets bijzonders dus!