Wel eens afgevraagd hoe hard een profwielrenner bergop rijdt? Ik wel. En na vandaag ben ik ietsje verder omdat ik de Albulapass met een heuse Tour de France-meneer heb mogen delen. En die bewuste meneer reed veel harder bergop dan dat ik deed en waarschijnlijk ooit ga doen. De wielrenner over wie ik het heb rijdt bij het team van Bahrain-Merida en luistert naar de naam Heinrich Haussler. Vier keer ben ik hem vandaag onderweg tegengekomen en de laatste keer groette hij als een blijk van erkenning voor de inspanning die ik aan het leveren was! Ik kon nog net terugknikken en toen was hij uit zicht!
Toen Michael Rasmussen de Tour de France van 2007 ging winnen werd hij uiteindelijk gepakt op basis van een trainingsritje in de Dolomieten. De Deense journalist Davide Cassani had meneer Rasmussen namelijk in de bergen gezien, terwijl hij voor de autoriteiten officieel in Mexico aan het trainen was. Op heterdaad betrapt dus. Zeggen dat je ergens bent en daar vervolgens niet zijn doe je alleen om iets te maskeren. Nu zal niemand geloof hebben in een eindzege in de Tour de France van Heinrich Haussler, maar ik heb hem dus gezien. Komt hij na een toekomstige etappeoverwinning met één of ander lulverhaal dat hij zo lekker heeft getraind in waar dan ook, dan weet ik wel beter. Waarschijnlijker is het echter dat Haussler niet nog een keer een touretappe wint, als hij überhaupt al wordt geselecteerd voor Frankrijk. Einde verhaal.
Het is iets na het middaguur als ik Heinrich voor het eerst tegenkom. Ik heb dan net de Passo del Maloja beklommen en ben redelijk vermoeid op zoek naar een plek om te eten. Die plek lijkt St. Moritz te worden en dat is nog twintig kilometer tegen de wind in trappen. Ik herken in Haussler een prof omdat hij volledig in teamkleding van zijn sponsor rijdt (dat doen recreanten tegenwoordig niet meer zo veel). Maar omdat hij ook op een fiets van Merida zit kan het bijna niet mis en bovendien doet hij zijn training achter een brommer, zijn gangmaker en luchtvanger. We rijden elkaar tegemoet en omdat ik op dat moment hard fiets en hij nog net iets harder, kan ik geen gezicht herkennen. Kan op dat moment dus nog zomaar Nibali of Pellizotti zijn. Even op hoogtestage voor de komende Tour.
De Malojapass valt eigenlijk wat tegen. Op Instagram komen honderden afbeeldingen voorbij van hoe mooi de sectie met haarspeldbochten is, maar daar staat nooit bij vermeld dat het slechts de laatste vier van in totaal 32 kilometer betreft. Bovendien zijn al die plaatjes geschoten met een camera aan een drone en zie je die bochten in werkelijkheid dus door een heel andere bril. Ik kom redelijk goed boven, al doe ik er lang over. Enkele stops voor het maken van een foto, waaronder eentje bij een schattig kasteeltje, zijn daar debet aan. Ook leg ik onderweg aan bij een tankstation voor waterijs ter afkoeling en voor een halve liter energiedrank voor de nodige suikers.
Het tweede moment dat ik Heinrich Haussler tref gaat nog sneller voorbij dan het eerste. Ik zit net weer op de fiets na een welverdiende hamburger in St. Moritz als de profrenner met vliegende vaart achter zijn brommertje voorbij schiet. Nog steeds kan het Nibali zijn, want een gezicht heb ik dan nog niet gezien en aan de kont kan ik Haussler niet herkennen. Dan had het Puck Moonen moeten zijn. Ik fiets op dat moment zelf 35 kilometer per uur, maar op de snelheid waarmee ik wordt ingehaald staat geen maat. Dat moet minimaal vijftig per uur zijn geweest. Niet zo moeilijk achter een brommer, topfit afgetraind, zonder zware bikepackers-tassen en zonder de Maloja in de benen. Ik ben heel tevreden met de vorm van 35 per uur die ik zelf aan de dag leg.
Over de derde keer dat ik Haussler tegenkom kan ik kort zijn. Het is ongeveer twee kilometer onder de top van de Albulapass (mooie, zware klim) als ik eerst voorbij wordt gestreefd door de brommer, niet lang daarna gevolgd door de renner van Bahrain-Merida. Zowel hij als ik hebben ons shirt open en voor het eerst kan ik zien wie het is. Wel gaat hij nog steeds veel te hard, terwijl Haussler toch ook niet bekend staat als klimmer. Zoef. Ook bergop is hij zo vertrokken. Ik neem me voor samen op de foto te gaan als ik boven ben, maar die hoop is al gauw vervlogen als ik brommer met renner al snel weer tegemoet zie komen. Voor de vierde keer passeren we elkaar (of eigenlijk hij mij) en dit keer is er de groet. Een handje en een knik, alsof hij wilde zeggen: je bent er bijna, goed gedaan! Ik groet terug: jij ook!
PS. Hoewel ik overtuigd ben, kan Heinrich Haussler best een andere prof van Bahrain-Merida zijn geweest, maar de persoon die ik vandaag vier keer zag lijkt het meest op Heinrich. Geen Strava-flyby-registratie helaas, al versterkt dat het verhaal. Haussler doet namelijk niet aan Strava!