Alle fietsliefhebbers kennen de naam Campagnolo, maar bijna niemand kent het verhaal. Zo ook ik niet tot ik woensdag op het monument van Tullio Campagnolo stuitte op de top van de Croce de Aune. Tullio Campagnolo (naamgever van het bekende fietsmerk) is de uitvinder van de zogenaamde snelspanner of quick-release, zoals die vandaag de dag nog op vele racefietsen wordt gebruikt. Heb je je ooit afgevraagd hoe ze in de Tour of Giro zo snel een achterwiel kunnen vervangen? Dat komt door de gepatenteerde snelspanner van Campagnolo.
Tullio Campagnolo was een fervent amateur wielrenner met wisselend succes in de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw. Het echte talent voor heel hard fietsen ontbrak hem, maar talent voor vernuftige uitvindingen had hij wel. Vaak bedacht hij die in de werkplaats van zijn vader en lang niet altijd had het iets met wielrennen te maken. Toen hij op een winterse dag in de Dolomieten echter een wielerwedstrijd verloor omdat hij een vastzittende vleugelmoer niet van zijn wiel wist te krijgen, kwam hij op het idee van de snelspanner. Het voor hem pijnlijke voorval deed voor op de beklimming van de Croce de Aune, en dus hebben ze op de top juist daar een monument voor Campagnolo geplaatst.
Dat ik woensdag een monument van Tullio Campagnolo tegenkom, berust volledig op toeval. Nooit had ik gehoord van het bestaan van de bergpas Croce de Aune, laat staan dat ik die gekoppeld zou hebben aan de vleugelmoer van Campagnolo die maar niet los wilde komen. Ik bereik de top na ongeveer een uurtje fietsen vanaf Feltre als de thermometer al 25 graden aangeeft. Het is voorbode voor een heel warme dag waarop ik ook nog Passo di Cereda en Forcella Aurine voor mijn kiezen krijg. Het fietsen gaat gelukkig een stuk beter dan dinsdag, al doe ik het ook extreem rustig aan. Ik zweet liters vocht. Bij iedere fontein die ik tegen kom hervul ik mijn bidons, of ga ik zelf kopje onder.
Drinken en koelen is mijn eigen advies voor deze en de komende dagen. Stond ik vijf dagen geleden nog letterlijk te rillen van de kou op de top van de Timmelsjoch, ik weet inmiddels ieder stuk schaduw te waarderen. Op weg naar Passo di Cereda, als het gewoon weer met tien procent omhoog loopt, is het 35 graden. Ik heb het erg warm en ga tergend langzaam. Na vijf kilometer komt er uit een bocht een heerlijk windje geblazen, lijkt de zon even achter de wolken en is het stijgingspercentage gedaald van tien naar acht. Dat voelt een stuk beter. Ik trap stevig door naar mijn restaurantje op de top. Cola.
De Forcella Aurine bereik ik later eenvoudig na niet al te veel extra hoogtemeters. Tien kilometer verder staat mijn hotel. Het eerste wat ik daar doe is mijn kop onder de kraan.