De laatste dag in het zadel wordt een makkie, zo houd ik mezelf voor als ik maandagochtend wakker word in Roquebilliere. De Col de Turini wordt wellicht nog even een lastige klim, maar daarna is het toch overwegend afdalen richting zee, naar Menton. Het weer in Zuid-Frankrijk is inmiddels volledig opgeklaard dus ik ga er eens een lekkere, rustige dag van maken. Met een plons in zee als heerlijk vooruitzicht. Die heb ik wel verdiend na veertien dagen en meer dan duizend kilometer fietsen.
De kans om even lekker in te fietsen word me maandag niet geboden. In de eerste twee kilometer verzet ik geen trap omdat ik nog op een soort van afdaling zit, en daarna gaat de weg direct omhoog. Steil omhoog ook, getuige de vele haarspeldbochten direct in het begin van de klim. Die bochten zijn een van de redenen dat de Turini als een geweldige col mag worden beschouwd. In klim plus afdaling kom ik er denk ik wel zestig tegen en dat geeft veel plezier en schitterende plaatjes. De klim zelf loopt mooi en de kilometers weg schieten onder me door. Bovenop blijkt het helaas een dooie boel. Er zijn wel restaurantjes maar die zitten nog dicht. Ik vul mijn bidons bij een watertappunt en zet de afdaling in. Ik app naar het thuisfront dat ik nog één col te gaan heb. Dat ik wel voorzichtig blijf doen, wordt me terug geadviseerd!
Na iets meer dan twintig kilometer te zijn afgedaald, mag ik in Sospel eindelijk mijn twee cola bestellen. Ze zijn niet echt nodig maar min of meer een gewoonte geworden. Na die korte tussenstop van pak hem beet een half uurtje volg ik de bordjes Menton via de Col de Castillon. Dat is eigenlijk geen echte col want het hoogteverschil is klein en de stijgingspercentages laag. Maar tjonge wat doet deze zeer in de benen. Ik heb de Castillon al geteld voordat ik hem heb gefietst en dat is natuurlijk een grote fout. Gelukkig is het ook maar 32 graden dus van de hitte heb ik ook al geen last, ahum. Toch wel redelijk uitgeput bereik ik de top en dan begint letterlijk de grote afdaling naar zee. Het begint al meer te waaien dus ik ben dichtbij.
Tien kilometer dalen over nieuw asfalt en brede wegen, wetende dat het de laatste tien kilometer zijn, is een groot genot. Ik slinger over de weg en snijd de autovrije bochten aan alsof ik als Alaphilippe een gele trui heb te verdedigen. Ik ruik en zie de zee, ontwijk nog twintig rotondes door het centrum van Menton, en dan opeens ben ik er. Ik heb op Google Maps bijna een uur moeten zoeken naar het officiële markeringspunt van de Route des Grandes Alpes, en mede daarom weet ik hem nu in het echt zo te vinden. Ik ben klaar, over, moe en voldaan.
De grote plons in zee is er uiteindelijk overigens niet van gekomen. Omdat ik alleen reis moet je toch constant ook op je spullen letten en hier in Menton is het wel zo druk met toeristen (en dus ook ander volk), dat ik er voor kies om dichtbij mijn hebben en houden te blijven. Ik check in bij mijn hotel, neem een frisse douche en trek het stadje in. Ik trakteer mezelf op wat biertjes en mag zelfs drie bolletjes op mijn oubliehoorn. Op de bloemen en de zoenen van de rondemiss na, volledig volmaakt!
