'Petje af' is wat ik sinds maandagmiddag drie uur veel heb gehoord. Direct na het plaatsen van de laatste pin op de livetracker, de pin met de finishvlag, stromen de berichtjes binnen. Via Whatsapp, via Facebook en via Instagram. De strekking is in al die berichten hetzelfde en zonder uitzondering staan er wel woorden is als knap, trots, hulde, respect, proost of petje af. Dat laatste is wat ik nu ook letterlijk ga doen. Negentien dagen lang heb ik rondgefietst met een souvenir uit 2014 op mijn hoofd, nu mag die eindelijk af. Al lijk ik nog wel steeds een pet te dragen.
Hoe reageer je als je na drie weken fietsen je eindbestemming bereikt? Hoe moet je reageren als je na drie weken fietsen op je eindbestemming bent? Ik geloof niet dat ik een oerkreet heb geslaakt van blijdschap of dat ik emotioneel ben geraakt toen ik door de poort van het Piazza del Popolo kwam fietsen. Ik ben naar mijn zus gefietst die met afzetlint een serieuze finish had geïmproviseerd, heb haar drie zoenen op de wang gegeven en toen zijn we aan het bier gegaan. Hoe je je dan voelt op zo'n moment is lastig te beschrijven. Uberhaupt lastig, want ik weet het niet zo goed. Ik ben in een soort van roes naar Rome gefietst en nu ik daar eenmaal ben moet ik maar eens rustig de tijd nemen om terug te kijken op wat voor een prestatie dat is.
Ook is het op dit moment nog lastig om te omschrijven wat nou de mooiste momenten waren van deze expeditie. De route naar zee vanuit Asti was schitterend, Siena was heel erg mooi, maar nog niet zo lang geleden was ik ook overdonderd door het verschijnen van de Vogezen aan de horizon. Het is al met al een geweldige trip en ervaring geweest en daar horen ook de mindere momenten bij: een hele dag regen op dag twee en zonder avondeten koud naar bed, en een ultrazware fietsdag langs de kustlijn na Genova met gevaarlijke tunnels en vervelende omwegen met blaren op de voetrn. Zonder mindere momenten weet je nooit wat goede momenten zijn. Heel nuttig dus.
Verder dan nog kort wat statistiek. In negentien dagen zat ik in totaal 106 uur en 57 minuten op het zadel, absolute beweegtijd. Ik was vaak langer onderweg, maar gemiddeld fietste ik vijf uur en 37 minuten per dag, elke dag. Daarin legde ik de ene dag wat meer en de andere dag wat minder kilometers af, maar gemiddeld 120,7 kilometer. Dat maakt een totaal van 2.293 kilometer. En ik ging 23.661 meter de hoogte in, bijna net zoveel als vorig jaar tijdens het Transpyreneeën project. Ik heb geen enkele pijnstiller ingenomen (behalve bier) en plakte meer pleisters op blaren dan dan ik banden plakte. Twee keer lek op tweeduizend kilometer. Dat is ook wel eens binne twee kilometer gelukt!